“Als ik echt eerlijk ben, was ik niet verliefd op Pim. Ik was verliefd op het idee van hem. Op hoe het leek, en hoe mijn ouders keken toen ze hem voor het eerst ontmoetten. Trots, opgelucht bijna, alsof ze dachten: nu komt het goed met haar. Pim is knap, ambitieus en slim.
Alles aan hem straalde succes uit. We gingen uiteten op mooie plekken, hij nam me mee naar recepties en borrels waar grote namen kwamen en ik keek mijn ogen uit. Het voelde volwassener dan ik me ooit had gevoeld. En ik dacht dat het liefde was met zekerheid en een toekomst. Het paste allemaal zo mooi bij het leven dat ik voor ogen had.”
“We hadden het prima en gezellig, maar of het ook liefde was? Nee. Genegenheid is mooi, trots en ambitie en het luxe leven vond ik aantrekkelijk, maar het bleef altijd aan de oppervlakte.
Ergens begon het te schuren. Het ging niet om hem, maar om wat hij vertegenwoordigde. Ik vond het aantrekkelijk dat hij advocaat was en zo zelfverzekerd, dat hij in een wereld leefde waar ik me altijd een beetje buiten voelde staan.”
Wel slim en goed genoeg?
“Tegelijk voelde ik me leeg als ik naast hem zat. Alsof ik een rol speelde in een film waarvan ik niet zeker wist of ik de hoofdrol wel verdiende. Met mijn ex was het anders. Hij was hovenier, hij had vieze handen en een oude auto die altijd te laat startte. Maar we hadden zo’n lol altijd. Hij kon me aankijken zonder iets te zeggen en ik wist precies wat hij bedoelde.
Bij Pim moest ik nadenken over wat ik zei, of ik wel slim genoeg klonk, of ik goed genoeg was. Ik dacht dat ik volwassen werd, maar eigenlijk raakte ik mezelf kwijt.”
“Op papier klopte alles. Alleen in mijn hart niet.”
“Op een ochtend werd ik wakker en keek ik naar hem. Hij sliep nog, alles aan hem was perfect. En ik voelde niets. Geen warmte, geen liefde, geen zin om dicht tegen hem aan te kruipen. Alleen stilte. Toen wist ik dat ik niet meer kon doen alsof.
Hij was woest toen ik het uitmaakte. Hij zei dat ik niet wist wat ik wilde, dat ik iets kapotmaakte dat goed was. Misschien had hij daar gelijk in, want op papier klopte alles. Alleen in mijn hart niet.”
Veel onbegrip
“Mijn ouders begrepen het ook niet en waren duidelijk teleurgesteld. Mijn moeder zei: ‘Maar hij zorgt zo goed voor je.’ En dat was ook wel zo, alleen wilde ik niet dat iemand goed voor me zorgde, ik wil liever iemand die echt bij me past en die me diep weet te raken.
Ik stuitte op veel onbegrip, maar ik was zo ontzettend zeker van mezelf. En nog. Even voelde ik me schuldig, want met mijn keuze deed ik anderen verdriet, maar diep vanbinnen voelde ik ook opluchting. Alsof ik eindelijk weer adem kon halen.”
“Ik heb lang gedacht dat liefde vooral iets verstandigs moest zijn. Dat je moest kiezen voor stabiliteit, maar inmiddels begrijp ik dat liefde juist iets is wat je niet kunt plannen.
Wat ik nu wil met de liefde weet ik nog niet, dus richt ik me vooral op mijn leven. Ik probeer te ontdekken wat mij gelukkig maakt, los van wie er naast me staat. Ik sport, ik werk, ik zie vriendinnen, en soms is dat genoeg.”
Zogenaamd droompaar
“Soms voelt het nog leeg, maar ook dat is oké. Misschien wordt 2026 wel mijn jaar. Of ik nu de liefde vind, of vooral mezelf.
In het halfjaar dat ik nu single ben, leer ik mezelf meer kennen dan in de drie jaar als zogenaamd droompaar. Hierdoor kan de liefde alleen maar mooier worden, toch?”
Gezocht: Liefdeslessen
Voor de rubriek Liefdesles op RTL Nieuws Lifestyle zoeken we mooie, kwetsbare, grappige, inspirerende en goudeerlijke liefdeslessen. Een inzicht, een reflectiemoment. Liefst met hand in eigen boezem. Bleek je uiteindelijk zelf degene met bindingsangst? Had je nooit voor de liefde moeten emigreren of bleek een samengesteld gezin toch een illusie? Journalist Hanneke Mijnster wil je er graag alles over vragen. Vertellen mag anoniem. Mail naar: hanneke.mijnster@rtl.nl.