Een ruimtesteen ter grootte van een kathedraal zou (heel misschien) in 2032 de maan kunnen raken. Als dat gebeurt kunnen de brokstukken astronauten en satellieten bedreigen. De oplossing, volgens een groep wetenschappers bij NASA? Blaas ‘m gewoon op. 

Asteroïde 2024 YR4 werd eind vorig jaar ontdekt. Aanvankelijk dachten wetenschappers dat er een kans van een paar procent was dat die de aarde zou raken. Intussen hebben ze becijferd dat dit hoogstwaarschijnlijk niet zal gebeuren. Wel is er een kans van ongeveer 4 procent dat het gevaarte in december 2032 op de maan zal storten. Dat klinkt misschien niet zo dramatisch, maar zo’n inslag zou een wolk van gevaarlijke ruimterommel kunnen creëren die astronauten en satellieten bedreigt.

De asteroïde heeft een diameter van zo’n 60 meter en een massa van om en bij de 200.000 ton. De ruimterots heeft een snelheid van zo’n 17 kilometer per seconde. Als 2024 YR4 de maan raakt, kunnen dan ook enorme hoeveelheden puin de ruimte in worden geslingerd. Dit materiaal kan dan een bedreiging vormen voor alles wat rond de aarde draait, inclusief de twee bemande ruimtestations, het ISS en Tiangong.

Wetenschappers van NASA en een aantal andere organisaties hebben daarom verschillende scenario’s uitgewerkt om een eventuele ramp te voorkomen. Een van die opties springt uit het oog: blaas het ding gewoon op met een kernwapen.

Hoe werkt nucleaire vernietiging in de ruimte?

De techniek heet “standoff detonation” en werkt heel anders dan je misschien denkt. Een kernbom van maximaal 1 megaton, ofwel zo’n 66 Hiroshimas, zou de asteroïde niet rechtstreeks raken, maar moet op enkele tientallen meters afstand ontploffen. Op zo’n 85 meter van het oppervlak wordt de bom geactiveerd. De intense straling van de explosie verdampt vervolgens een dun laagje van het oppervlak. 

Dit verdampte materiaal zou met enorme kracht wegschieten van de asteroïde, waardoor de ruimtesteen zelf de tegenovergestelde richting wordt geduwd. Het is hetzelfde principe dat een raket voortstuwt, maar op veel grotere schaal. Door de enorme krachten zou de asteroïde uiteindelijk uiteenvallen in duizenden kleine brokstukken die ver van de aarde en maan terechtkomen. 

De tijd dringt

Het probleem is wel dat er weinig tijd is. Een verkenningsmissie zou ten laatste in 2028 gelanceerd moeten worden; dat is nog maar drie jaar om een ruimtevaartuig te ontwikkelen. Voor de eigenlijke vernietigingsmissie zijn er daarna lanceervensters tussen eind 2029 en eind 2031.

Naast de nucleaire optie bekijken wetenschappers uiteraard ook andere mogelijkheden, zoals een ruimtevaartuig dat met een hoge snelheid op de asteroïde botst om hem uit zijn baan te duwen. Maar eerst moet worden becijferd of dit allemaal wel nodig is. In februari volgend jaar zal de ruimtetelescoop James Webb naar de ruimtesteen kijken om zijn baan nogmaals te berekenen. Als blijkt dat de steen niet op een ramkoers met de maan ligt, is alles ok. Indien wel, moeten wetenschappers de nucleaire optie toch overwegen.

Lees meer over wetenschap en mis niets met de Bright-app.