Pop

Benson Boone. Gezien: 10/11 Ziggo Dome, Amsterdam. Herhaling: 11/11 aldaar.

Benson Boone zweeft door de zaal, hangend aan een grote kroonluchter die even daarvoor is opgestegen van het podium – begeleid door een vonkenregen. Boone hangt aan één hand zowat boven de hoofden van het publiek. De kroonluchter verspreidt een gezellig licht. Boone hangt er relaxed en zingt ‘Mystical Magical’. Het is een van de meer uptempo liedjes uit zijn repertoire, maar het publiek komt niet toe aan dansen. Het schouwspel is te betoverend.

Het is een hoogtepunt van het concert van de Amerikaanse superster Benson Boone. De 23-jarige Boone klom op van student via deelname aan talentenjacht American Idols tot voorprogramma van Taylor Swift in 2024. Inmiddels is hij een superster die zelf stadions uitverkoopt, en dat alles binnen vijf jaar. Boone, oorspronkelijk een fanatiek sportman, ontdekte dat hij ook kon zingen, en maakte inmiddels twee albums met daarop hits als ‘Beautiful Things’ en ‘In The Stars’. Een van zijn kenmerken is de onvermoeibare drang om te stunten: springen, in en uit het podium rijzen, salto’s maken. Hij heeft bovendien het uiterlijk van een tieneridool, met een druipsnor en een graag getoonde sixpack.

Tamme Booners

De fans van Taylor Swift heten ‘Swifties’, Benson Boone heeft ‘Booners’. De Booners maandagavond in Ziggo Dome, tijdens het eerste van twee uitverkochte concerten, waren echter geen tieners. Het publiek bestond vooral uit twintigers en dertigers die minder hard juichten dan verwacht.

Terwijl zijn vier bandleden staan weggestopt tussen podiumelementen, rent en huppelt Boone over de lange catwalk – van het podium tot aan de tegenovergelegen tribune. Hij speelt piano op verschillende plaatsen in de zaal en kan geen verhoging tegenkomen zonder er een salto vanaf te maken. Voorover, achterover, met schroef. Al zingend. Alles doet hij met meer energie en kracht dan nodig lijkt. Ook zijn stem duwt en galmt overdadig in de microfoon. Er zijn geslaagde momenten, zoals de ijselijke falset in het knielend gezongen intermezzo in ‘Reminds Me Of  You’. Toch overheerst een gevoel van verkwisting: zijn ambitie en talent worden ingezet voor liedjes met weinig sjeu. De nummers, zoals het nieuwe ‘Young American Heart’ of ‘Take Me Home’, klinken futloos en niet-karakteristiek. Het zijn doorsnee rocknummers met bombastische instrumentaties en melodieën die al door anderen zijn gebruikt.

Zo toont Boone zich een sympathieke zelfkicker die twee uur lang zonder één aanstootgevende beweging of opmerking over de plankieren sprint. Hij heeft charisma, maar het contact met de zaal gaat stroef, door een – te lang – gesprek met een fan over haar liefdesleven en doorsnee opmerkingen tegen het publiek.

Het is een lichtpunt als gitariste Sus Vasquez ruimte krijgt voor haar ruige improvisaties. Ze sluit ‘Be Someone’ af met een fantastische solo, terwijl Boone weer ergens in het podium zakt. Hij wint op energie, niet op muziek.

Geef cadeau

Deel

Mail de redactie

NIEUW: Geef dit artikel cadeau
Als NRC-abonnee kun je elke maand 10 artikelen cadeau geven aan iemand zonder NRC-abonnement. De ontvanger kan het artikel direct lezen, zonder betaalmuur.