Pop
Celeste
Woman of Faces
Toen Celeste afgelopen zomer op het podium van North Sea Jazz stond was het onmogelijk om niet even aan Amy Winehouse te denken. Vanwege die soulvolle, jazzy stem natuurlijk en de belofte van een grootse carrière, maar ook vanwege de zweem van zelfdestructie. Hoe ze met verlopen make-up en warrig haar theatraal haar ziel blootlegde; als toeschouwer kon je alleen maar gefascineerd blijven luisteren en hopen dat ze de controle behield. Dat deed ze, ze was de koningin van het festival.
Met dat showgirl-tegen-wil-en-dank-gevoel opent ook haar tweede album Woman of Faces. Wat doet Celeste zichzelf aan, denk je bij opener ‘On With The Show’. Wil ze dit wel? Of eigenlijk: wat doen wij Celeste aan? Want wij luisteraars vragen haar door te gaan, daarbij aangevuurd door aanzwellende strijkers. Daaroverheen die magistrale stem die soms een beetje breekt, maar nooit helemaal. Ze zingt: „They put me back together/ Two arms one nose.” Celeste levert kritiek op de entertainmentindustrie, maar in essentie gaat deze ballade ook over de gebroken en complexe liefdesrelatie die centraal staat op het hele album.
Het heeft ruim vier lange jaren geduurd sinds haar debuutalbum Not Your Muse. Nu zijn er negen nummers waarvan vier singles al eerder te horen waren. Het is weinig, maar meeslepend. De Brits-Jamaicaanse lijkt haar hitstatus nu al beu en hengelt niet naar popsterrendom, ze gaat vol voor een doorleefd jazzclub- en cinemageluid: denk Ella Fitzgerald, Billie Holiday. Op het album is bijna geen drum te horen, vooral piano, gitaar en heel veel strijkers.
En zang natuurlijk, een stem die geknepen en weids tegelijk is. Soms klinkt ze lui, of is het dronken, soms is het alsof ze geleefd wordt door de arrangementen. Maar ze weet exact wat ze doet. Ze stuurt de luisteraar vakkundig naar dat hoekje van de ziel waar ze graag vertoeft: daar waar tranen overvloedig vloeien en emoties groots en meeslepend worden beleefd. Het bombast kan ook te veel zijn als opnieuw de strijkers aanzwellen en opnieuw de keel opengaat. Celeste vraagt overgave, ook van de luisteraar.
Celeste.
Foto Erika Kamono
Zoom in
Een fremdkörper is het nummer ‘Could Be Machine’ dat na een klein half uurtje op het album zijn opwachting maakt. Opeens is daar elektronische muziek, een stevige tempoversnelling en drums die dwars door Celestes zang hakken. Op zichzelf een dapper experiment – misschien iets om later nog eens verder te onderzoeken – maar het past slecht tussen de gedragen James Bond-tracks.
Centraal op de plaat staat titeltrack ‘Woman Of Faces’, een zoektocht naar de onbekende kanten van zijzelf én een ode aan de ondergewaardeerde krachten van zwoegende vrouwen. Het thema van identiteit krijgt een mooi tegenwicht op de laatste song ‘This is Who I Am’, dat vanaf de eerste noot als een klassieker klinkt. Celeste laat op dit album horen dat ze niet alleen een fenomenale stem heeft, maar haar liedjes ook vele diepe lagen kan geven.
Geef cadeau
Deel
Mail de redactie
NIEUW: Geef dit artikel cadeau
Als NRC-abonnee kun je elke maand 10 artikelen cadeau geven aan iemand zonder NRC-abonnement. De ontvanger kan het artikel direct lezen, zonder betaalmuur.