Geschreven door JohannesV op 13-11-2025 om 18:55.

Soms heb je van die periodes in het leven dat het allemaal lijkt dat je in een eeuwigdurende cyclus gevangen zit waar je je van dag naar dag voortbeweegt en afvraagt: wat doet het er allemaal toe? Helaas heb je er vaak vrij weinig invloed op en laat je je maar meesleuren met de flow. Maar gelukkig heb je daar de nieuwe Veilburner met zijn achtste plaat om de zaak even op te vrolijken. Nou ja, opvrolijken? De band besteedt in de regel erg veel tijd aan mystieke en filosofische thema’s en ook nu weer kun je jezelf onderdompelen in zo’n thema over het verhaal van Ouroboros, Samael en Choronzon.

In acht nummers wordt weer een nieuw concept beschreven en komen verschillende verhalen naar voren over een vloek die een eeuwigdurende reïncarnatie van het leven uit heeft gesproken met alle pijn en tragedies van dien. Het steeds opnieuw ondergaan van de tragedie en het lijden is te doorbreken door de strijd aan te gaan met die vloek, wat kan leiden tot je eigen ondergang maar ook kan resulteren in de doorbraak van die cirkel en alleen zo kun je triomferen. Mooi dat het eerste en laatste nummer Longing for Triumph… en …Reeking of Tragedy deze cirkel sluit. Acht, want cijfers spelen vaker een belangrijke rol bij Veilburner, is het nummer van het aantal LP’s dat het repertoire van de band kent en het is tevens het oneindigteken, de lemniscaat, rechtop gezet. Het vorige album, wat mijn plaatje van het jaar werd, genaamd The Duality of Decapitation and Wisdom, beschreef het getal zeven. Waar het concept overigens ging over het afhakken van je kop om volledige verlichting te vinden. Pff, gezellige jongens die van Veilburner.

Wie Veilburner kent, weet dat de eigenzinnige muziek niet voor tere zieltjes is en de muziek opzetten om even een achtergrondsfeertje te creëren dan kun je ook maar beter even wat anders uitkiezen. De complexe en uitgesponnen composities vragen toch wel enige attentie en dat leidt dan ook regelmatig tot nieuwe ontdekkingen of inzichten. De band bedient zich van een chaotische mix van death- en black metal, industrieel aandoende gedeeltes en de nodig elektronische impulsen. Nu kun je een plaat zo vaak opzetten als je wilt, allerlei dingen ontdekken en de plaat snappen, het wil dan nog steeds niet zeggen dat je het mooi vindt. Dat is dus bij ondergetekende wel het geval en het is bijna niet eerlijk om deze plaat te recenseren want alles wat de band aanraakt vind ik goed. Al is het vanwege de diepgang die band brengt in de conceptuele aanpak van elk album, of zoals de eerste platen in een trilogie.

Nu is natuurlijk de vraag: is deze net zo goed als zijn voorganger(s)? Gauw luisteren! Het eerste nummer Longing for Triumph…, dat begint met een marcherende aanpak waarin bombastisch drie woorden worden geroepen gaat al gepaard met de typische geluidseffecten op de gitaar en zang. Het geeft een pandemische sfeer waarin desolaatheid en wanhoop met elkaar worden verweven totdat je een knoop in je maag voelt. Het tempo ligt dan ook laag en sleept je voort door de opgeroepen sfeer van ellende. Gelukkig gaan we halverwege in de versnelling en krijgen we een portie furieuze death metal voorgeschoteld. Lekkere riffs vliegen om je oren en eigenlijk klinkt het allemaal net een graadje minder hectisch dan je normaal gesproken gewend bent. Wees gewaarschuwd, alles is relatief dus denk niet dat we met een uitgekauwde old school death metal variant te maken krijgen. De typische Veilburner-handtekening ligt er zwaar op en de hoeveelheid industriële invloeden komt gauw naar voren. Ik moet een beetje denken aan de oude Voïvod ten tijde van Rrröööaaarrr. Geen straf.

Pestilent Niche begint met een stampende deathmetalsetting en daaroverheen dat desolate schreeuwen van zanger Chrisom Infernium, en dan dat wanhopige, galmende gezang erachter. Griezelig gewoon. Gooi dat tegendraadse ritme erachter en het wordt weer lekker gecompliceerd allemaal. Maar zonder dat het uit de klauwen loopt. Het is razendknap hoe de band het allemaal coherent houdt en het lijkt allemaal te kloppen. En als dan na een minuut of vier er een allemachtig gevoelige melodie wordt uitgegooid, dan weet je ook even niet waar je het moet zoeken. En dan die solo erna, alsof engelen zachtjes aan je zenuweinden plukken om elke individueel haartje op je lichaam recht op te laten staan. Dat contract tussen bokhard, chaotisch, compromisloos en de geweldig uitgedachte melodielijnen en solo’s is onbeschrijfelijk mooi. Ik overdrijf niet. Gewoon prachtig.

Vibrerende synths, loslopende gitaarpartijen uitdijend in dromerige uithalen en een gestaag ritme tekenen het nummer Rigor & Wraith waar bijna niet gezongen wordt en het een instrumentaal spektakel wordt waar zoveel valt te beleven en er tevens een nare beklemmende sfeer wordt gezet waar je eigenlijk helemaal niet in wilt zitten maar tegelijk niet uit wilt ontsnappen. Een sadistische valkuil waarin je onbewuste masochistische gevoelens opgeroepen worden. Dit wil ik niet! Nee, dit wil ik wel! Dit is bijzonder knap gedaan.

That Which Crypts Howls Grandeur is vervolgens weer snoeihard en kent relatief weinig tierelantijntjes en doet me denken aan war metal, door dat denderende tempo en het repetitieve karakter. Genuanceerd brengt de band zijn eigenzinnige kijk op muziek maken en ligt er onder de keiharde deken genoeg verstopt om te ontdekken. Later in het nummer wordt het allemaal wel weer behoorlijk experimenteel. Da’ath Ye Shadow Portrait is ook meer straight up death metal en ik vind dat ook wel een beetje een indicatie voor de gehele plaat. Maar daarover later meer.

Ouroboreal Whorl wil ik nog even langer bij stil staan. Dit is geen standaard Veilburner-materiaal. Akoestisch en met een soort hamerslag op de achtergrond tokkelen we het nummer in en horen we een jazz-achtige melodie en dat is wel nieuw voor de band. Het hardere vervolg gaat op dezelfde melodielijn voort en dat jazz-achtige wordt later nog versterkt zelfs. Ondanks het getormenteerde gezang moet ik gewoon zeggen dat Veilburner nog niet eerder zo toegankelijk klonk. En dat is geen straf! Ik zit gewoon weer met kippenvel. Hoor toch eens hoe geweldig gevoelig het einde wordt uitgeluid met gewoon heerlijk soleerwerk.

Twee songs staan er nog op en dan wordt album nummer acht afgesloten. Zoals gezegd acht songs en hierin is getracht te beschrijven hoe verschillende karakters vastzitten in een vloek waarbij de dood steeds het begin is van nieuw leven en het hernieuwd doormaken van dezelfde pijn en fouten van dat inmiddels vorige leven. Deze oneindige kringloop is dus de link met het getal acht en de lemniscaat. Het uiteindelijke doorbreken van deze cirkel is het onder ogen komen van de innerlijke pijn en tragedie en zodoende te triomferen. Als dat nodig was om zo’n goede plaat te maken dan was het het lijden waard!

Zo is het cirkeltje rond en ga ik vrijwillig de plaat opnieuw opzetten en me wederom onderdompelen in de tragedie. Dit is dus gewoon weer een klasse plaat geworden, waar ik het idee heb dat het allemaal vloeiender en toegankelijker lijkt, en zo blijft Veilburner hard timmeren aan de weg naar glorie. Er kan dan ook geen andere score voor dit album zijn dat meer eer aan kan doen aan dit werkje, 88. Deze komt weer hoog op mijn jaarlijst.

Score:

88/100

Label:

Transcending Obscurity Records, 2025

Tracklisting:

  1. Longing for Triumph…
  2. Pestilent Niche
  3. Rigor & Wraith
  4. That Which Crypts Howls Grandeur
  5. Da’ath Ye Shadow Portrait
  6. Ouroboreal Whorl
  7. Matter o’ the Most Awful of Martyrs
  8. …Reeking of Tragedy

Line-up:

  • Mephisto Deleterio – Alle instrumenten
  • Chrisom Infernium – Vocalen

Links: