Ook in november staan er nog festivals op de radar. Na een vrijdag die al bezoekersrecords vestigde was Zware Metalen aanwezig op de zaterdag van het Brainstorm Festival in poppodium Gigant in Apeldoorn. Voor de zeventiende keer wordt dit feest inmiddels georganiseerd, met dit keer Fabio Lione als headliner, een akoestische set van Alterium en een optreden van één van de betere bands uit afgelopen jaren, Iotunn. Een dagvullend programma vol verrassingen en namen uit de subtop. Ruben was er zaterdag bij voor de verslaglegging en fotograaf Bas Schipper zorgde voor de plaatjes.
Met een naam als Gigant is het poppodium in Apeldoorn een bescheiden zaal. Het podium lijkt zich weg te draaien van de zaal en voor een groot deel van de bezoekers is een steunpilaar het grootste deel van het uitzicht. Dat mag de pret echter niet drukken, want er staat een dagvullend programma aan bands uit de subtop op de planken.
Eerste act van vandaag en de enige van eigen bodem is Sledeon. De progressieve metalband wist bij zijn debuut EP niet te imponeren, maar deze lijkt ook weer vergeten te zijn door de band: we horen vandaag enkel nummers van de vorig jaar uitgekomen plaat Futuroscope. Imponeren doet de band echter nog steeds niet. Female fronted metal is nog nooit zo’n toepasselijk label geweest als nu, want het is net zo nikszeggend als wat de band hier laat horen. Frontvrouw Fabienne Hurkens houdt het vooral bij clean vocals, terwijl het beter te luisteren is wanneer ze haar screams inzet. Ze overschat zichzelf nogal bij de hoge noten en die komen veelvuldig voorbij. Daarnaast is het drum- en gitaarwerk ronduit matig te noemen terwijl dat toch juist in progmetal van hoog niveau hoort te zijn.
We horen het livedebuut van The Messenger waarin er gefluisterd wordt om nog weer een andere toon te horen, maar het overstijgt het andere werk niet. Het publiek geeft beleefd applaus, maar de sfeer zit er nog niet echt in. Hurkens moet bij het laatste nummer als een soort basisschooljuf de aanwezigen instrueren hoe ze mee moeten doen, van harte gaat het nog niet. In vier jaar hebben ze zich aardig ontwikkeld, maar er lijkt nog veel werk te verzetten voordat dit een succes kan worden genoemd.
Naast het poppodium is ook een theaterzaal in het complex in gebruik. Hier geldt “vol is vol”, dus wie de optredens in deze zaal wil meemaken, moet er vroeg bij zijn. Gelukkig zijn we dat voor het optreden van Alterium. Het is voor de Italiaanse powermetalgroep de eerste akoestische set die ze ooit spelen. Akoestische powermetal, wie heeft daar ooit van gehoord? Het is in ieder geval de eerste keer dat ik zoiets meemaak op een festival. Even zitten in een comfortabele, gestoffeerde stoel is natuurlijk nooit vervelend. Écht akoestisch is het niet, want er wordt gewoon op elektrische gitaren gespeeld. Er zijn echter geen effecten of andere vervormingen toegepast, waardoor het geluid wel klinkt alsof het uit een klankkast komt.
Er volgt een set met akoestische composities van de anders zo krachtig klinkende muziek. Van Siren’s Call was al een dergelijke versie opgenomen, nu horen we ook andere nummers. Frontvrouw Nicoletta Rosellini blijkt fan te zijn van het spel World of Warcraft en heeft twee nummers geschreven over personages uit de game. Over welke karakters Stormrage en Shadowsong gaan is mij bij het ene oor ingegaan en direct bij het andere oor weer uit, maar de wereld van elfen, dwergen en andere magische wezens past natuurlijk prima bij het genre dat de Italianen spelen. Het publiek is enthousiast, maar houdt zich toch aan de etiquette van een keurige theaterzaal. Op aanwijzen van de band wordt er dan toch meegeklapt en dat klinkt in deze zaal natuurlijk extra hard. Zwaaien gaat de aanwezigen toch wat te ver, handjes in de lucht hoort kennelijk niet in deze chique omgeving. Daar heeft bassist Luca Scalabrin geen boodschap aan, die grapt er nogal tegenaan wat zangeres Rosellini van haar stuk brengt en er ontstaat een informele sfeer op het podium. De band heeft er duidelijk plezier aan beleefd en ze blijven de hele dag nog rondhangen met twee extra concerten in het café die enkel door Rosellini en gitarist Paolo Campitelli gespeeld worden.
Het duurt even voordat iedereen de theaterzaal weer uit is via de enige in- en uitgang van de zaal. Daardoor missen we helaas de eerste noten van het Duitse Heretoir. En dat is ontzettend jammer, want deze groep rondom frontman Eklatanz (echte naam David Conrad) zet hier de verrassing van de dag neer. Verrassing voor mij dan, want ik was nog niet bekend met dit project. De heren staan hier als viertal, waarvan de ritmesectie op vervangingsbasis, maar wat een kneitergoede band is dit! Meeslepende, loodzware composities waar frontman Eklatanz volledig in opgaat vullen de zaal. Dit komt duidelijk uit de tenen van het meesterbrein, dat is voelbaar hier in de Gigant. Ik heb het in september uitgebrachte album Solastalgia er nog even bijgezocht en die gaat denk ik wel in de jaarlijst eindigen. Wat een ontdekking hier in Apeldoorn, en we zijn pas bij de derde band!
We blijven in de popzaal want hier begint even later het uit Slowakije afkomstige Within Silence. Met een oerkreet van nieuwe drummer Peter Balušík wordt duidelijk dat de band wil beginnen. Direct kunnen we met de vuisten gooien, dit is power metal in de puurste zin van het woord. Een energieke band die ons bij elk nummer mee laat klappen tot we een eeltlaag ontwikkelen. Vorig jaar kwam de plaat The Eclypse of Worlds uit en daar horen we een aantal nummers van. Zo passeren Battle Hymn, wat voor een keer geen Manowar cover blijkt te zijn maar origineel werk. Er zit zelf een drumsolo in. Veel van wat we horen past perfect in de powermetalhoek, maar Calling from the Other Side is door de gitarist geschreven en doet daardoor net wat zwaarder aan. Frontman Martin Klein noemt het zelfs thrash, maar zover zou ik niet gaan.
Na zes nummers klappen kunnen we bij Road to the Paradise ook nog meezingen en is het plaatje helemaal compleet. De ondersteuning kan Klein wel gebruiken, want zijn stem laat wat te wensen te over. Het doet allemaal wat klein en beknepen aan voor dit genre. Met ruwe handen en schorre kelen gaan we dan een pauze tegemoet.
Een uur lang staat er niks op het programma. Zowel de concert- als theaterzaal blijven leeg. Laat het nou net zes uur zijn, dus tijd om wat avondeten te scoren. Brainstorm serveert een eigen burgermenu, maar voor alle bezoekers is geen capaciteit in het café. Gelukkig staat de Gigant in een horecastraat. Die ondernemers zijn net open en moeten dus direct aan de bak voor tientallen metalheads die snel wat te eten willen scoren. De kebabboer aan de overkant heeft het er in ieder geval zwaar mee. De stoppen sloegen er tot twee keer uit in de tijd dat ik er was.
Het café mag dan vol zijn, het is buiten nog redelijk aangenaam en er is genoeg plek om het nóg intiemere akoestische concert van Alterium mee te maken. Hier spelen ze wederom eigen werk, maar ook covers van Sonata Arctica en Rhapsody.
Na de intermissie scharen we ons weer voor het podium in de concertzaal. Hier staat voor velen de voornaamste reden om naar het festival te komen, het Deense Iotunn. Het vorig jaar uitgekomen album Kinship stond bovenaan menig jaarlijstje, waaronder dat van mij, dus de mannen hadden hoge verwachtingen geschapen. En die maken ze hier helemaal waar.
De band kampt met enige technische problemen, bassist Eskil Rask loopt het eerste nummer flink te rommelen met zijn instrument en een half uur nadat ze begonnen zijn worden er nog kabels aangerukt om de drummer te ondersteunen. Het doet niet af aan de kwaliteit van het spelen. Met een grote zaklamp als microfoon commandeert frontman Jón Aldará het podium. Kinship staat hier centraal met vijf van de zes nummers uit de set. Dat album heeft dan ook alles: langzame stukken in Kinship Elegiac die als vanzelf overgaan in zware, meeslepende composities in het bijna veertien minuten durende nummer tot blastbeats in Earth to Sky, wat ons trouwens de eerste blastbeats van de dag oplevert. Dit smaakt naar meer, hier wil ik wel eens een volledige headlineshow van zien. Misschien is drie keer wel scheepsrecht op een volgende editie van het Brainstorm Festival.
In een half uur tijd moet het podium weer beschikbaar zijn voor het Griekse InnerWish. Dat is een dapper tijdsbestek voor de zeskoppige band en het blijkt net te kort te zijn. De eerste helft van openingsnummer The Enemy Inside is dan ook zonder de vocalen van frontman George Eikosipentakis. Ook dat is power metal pur sang. Wanneer de zang wel werkt zijn het hoge uithalen en worden er weer vuisten gegooid. Vorig jaar kwam Ash of the Eternal Flame uit, maar vanavond horen we daar alleen Higher en Sea of Lies van. Dit laatste nummer werd opgenomen met niemand minder dan Hansi Kürsch van Blind Guardian op gastvocalen. Vanzelfsprekend is die niet aanwezig vanavond, maar het nummer is ook zonder hem een leuke uitvoering. De vuisten gaan hier dan ook massaal de lucht in. Tegen het eind worden de echte knallers gespeeld. Needles in My Mind zorgt er voor het eerst voor dat er wat gesprongen wordt, wat al snel leidt tot de eerste moshpit vandaag. En die zet zich door bij afsluiter Ready for Attack terwijl de rest van de zaal het nummer uit volle borst meezingt. Het duurde even, maar het festival ontketent zich, net op tijd voor de afsluiter.
Gisteren speelde de Zuid Afrikaanse gothrockgroep The Awakening al in de concertzaal, vandaag speelt de inmiddels dertig jaar oude band in het theater. Maar daar geldt dus “vol is vol”, en hoewel ik in de deuropening van de zaal sta kom ik er niet meer in. Ook pers krijgt hier geen voorrang, en terecht natuurlijk. Wat zich in die ruimte heeft afgespeeld kan ik niet vertellen, maar het lijkt me opnieuw een akoestische set. Zouden ze dan nóg tragere gothrock hebben gespeeld? Bas mocht wel naar binnen en deelt het volgende: The Awakening liet het theater trillen met diepe riffs en donkere, hypnotiserende melodieën. De combinatie van intense drums en meeslepende vocalen trok het publiek meteen mee. Een atmosferische, krachtige set die nog lang bleef nazinderen.
Ik heb me in ieder geval prima vermaakt met opnieuw een akoestische set van Alteriumin het café met de rest van het buitengesloten publiek, volgens mij werd exact dezelfde set gespeeld.
Fabio Lione mag deze editie van het festival afsluiten. Dit keer onder de noemer Dawn of Victory een naam die je kan kennen als de titel van een Rhapsody album en nummer en dat is waar de band de set dan ook mee opent. Lione kan Rhapsody maar moeilijk laten gaan en dit is alweer het zoveelste project dat Rhapsody in alles behalve naam is. De band op het podium bestaat ook uit alle Rhapsody leden behalve gitarist Luca Turilli, waardoor de naam niet gebruikt kan worden, maar dit is gewoon de powermetalgrootheid uit Italië. Zodoende verdienen ze dus een geanimeerde achtergrond die alle andere bands vandaag niet kregen. Direct zien we airgrabs en de handen in de lucht en ook de pit hervat zich direct. Lione heeft vandaag veel fans op de been gekregen, het festival is wederom uitverkocht.
Opvallend is nieuw bandlid Alessio Lucatti die een in het oog springende, gebogen keytar mee heeft. De man zat eerder met Lione in de band Vision Divine, maar versterkt nu ook de net-niet-Rhapsody band. Justin Hombach neemt de gitaartaken van Turilli op zich.
Lione heeft nog steeds een gouden strot en de klassieke Rhapsody nummers worden hier uitstekend vertolkt. Het zorgt voor energie in het publiek dat zelfs een mini wall of death van vier man breed inzet. Meer kan ook niet echt in de kleine kuil voor het podium. De roeiploeg die om de een of andere reden ontstaat heeft dan ook niet de ruimte om zich uit te breiden. Laat ons maar meebulken met de oude favorieten van de Italianen.
Ook de inmiddels overleden Christopher Lee wordt aangehaald. Naast al het andere wat die man heeft bereikt in zijn leven is er ook nog de voetnoot dat hij hele albums heeft gemaakt met de mannen op het podium. Riding the Winds of Eternity is daar een voorbeeld van.
De mannen houden er goed het tempo in en vinden het nodig om er een ballade tussendoor te gooien. En wel het Italiaanse Lamento Eroico waarmee Lione zijn zangstem nog eens extra kan vertonen. Direct gevolgd door Holy Thunderforce. Met zo’n over the top naam past het ook prima op een Gloryhammer album, maar Rhapsody deed het eerst en eigenlijk ook beter.
Iotunn is vandaag niet de enige met lange nummers, want Symphony of Enchanted Lands duurt ook twaalf minuten. Voor de vierde keer vanavond zien we Nicoletta Rosellini van Alterium terug. Dit keer als gastvocaliste. Het blijven toch Italianen onder elkaar, al moet dit een last minute beslissing zijn geweest. Want hoewel ze er prima overheen komt staat de sampletrack met de vocalen duidelijk ook nog aan op de achtergrond. Een laatste traktatie op deze topdag voor fans van powermetal.
Met Unholy Warcry en Emerald Sword kunnen we nog een laatste keer los en dan zit deze editie van Brainstorm er alweer op. Een fenomenale combinatie van technische death en mediterrane power metal. Elk jaar staat er weer een boeiende line-up op Brainstorm en dit jaar was geen uitzondering. Volgend jaar staat alweer gepland op zes en zeven november. Dat wordt er ook weer eentje om in de gaten te houden.
Datum en locatie
8 november 2025, Gigant, Apeldoorn
Foto’s:
Bas Schipper Photography
Links: