Regie: Michelle Garza Cervera | Scenario: Micah Bloomberg | Cast: Mary Elizabeth Winstead (Caitlyn Morales), Maika Monroe (Polly Murphy), Raul Castillo (Miguel Morales), Martin Starr (Stewart), Mileiah Vega (Emma Morales e.a.| Speelduur: 105 minuten | Jaar: 2025
Waarom maken grote studio’s remakes? Omdat het origineel geld opbracht en ze geen cent hoeven te betalen voor de rechten van het script. Ze moeten enkel een niet al te dure scenarist inhuren om het verhaaltje eens door elkaar te schudden. Vandaar dat je binnenkort nog eens Starship Troopers, The Faculty en Highlander te zien krijgt. Maar eerst is er nog de remake van The Hand That Rocks The Cradle, de thrillerhit uit 1992 van Curtis Hanson met Rebecca De Mornay. De nieuwe versie van Mexicaanse Michelle Garza Cervera hoefde niet meteen, maar is op bepaalde vlakken interessant.
Advocate Caitlyn heeft het enorm druk, zeker nu ze bevallen is van haar tweede dochter. De noodzakelijke hulp meldt zich aan in de persoon van Polly Murphy, een jonge vrouw die ze maanden eerder had ontmoet toen die kampte met woningnood. Polly wil Caitlyns leven verlichten door voor de twee kinderen te zorgen. Dat lukt ook, maar dan begint het kindermeisje zich vreemd te gedragen. Ze geeft de baby verboden voedsel en mengt drugs in de kookpot. Caitlyn heeft geen benul van wat haar te wachten staat, maar vreemd gedrag van Polly wekt langzaam haar achterdocht.
De nieuwe The Hand That Rocks The Cradle vertelt min of meer hetzelfde verhaal als het origineel. Het grote verschil zit hem in de opbouw. In de versie uit 1992 (eveneens te zien op Disney+) worden vanaf het begin alle kaarten op tafel gelegd en weet je precies waarom het kindermeisje het leven van de keurige, maar labiele moeder tot een hel wil maken. In de nieuwe film blijft het motief geheim tot het begin van de derde akte. Wie de prent van Curtis Hanson nog vers in het geheugen heeft, zal deze versie mogelijk wat voorspelbaar vinden.
Het grote geheim is uiteraard niet exact identiek aan dat van het origineel, want het werd lichtjes aangepast aan de populaire thema’s van ons tijdperk. Zo zijn er ook kleine variaties in andere verhaallijnen. De meest interessante is dat Polly biseksueel is en onderdrukte gevoelens bij Caitlyn losmaakt. Helaas raakt scenarist Micah Bloomberg dit slechts in twee scènes aan, om er daarna niets meer mee te doen. Met het feit dat Caitlyns echtgenoot een Mexicaan is, gebeurt hetzelfde: het racistische aspect wordt even aangestipt om daarna niet meer opgepakt te worden. Bloomberg laat dus kansen liggen.
Dat de remake geen complete ramp is geworden, mag je op het conto schrijven van de soms vindingrijke regie van cineaste Michelle Garza Cervera (Huesera: The Bone Woman) en vooral de vertolking van Mary Elizabeth Winstead, die werkelijk alles geeft om haar complexe personage vorm te geven. Een andere troef is de ongewone soundtrack. In plaats van melodramatische thrillermuziek, zoals in het origineel, koos Cervera voor een minder voor de hand liggende score (van Ariel Marx) en dito songs (Nick Cave, The Velvet Underground). Ze geven de film iets fris.
Waar Cervera niet in slaagt, is de film een bevredigend einde mee te geven. Zoals in het origineel wordt de grand guignolkaart getrokken, maar deze versie moet het negentig minuten lang hebben van langzaam opgebouwde psychologische horror. Als in de laatste minuten de schurk zich dan plots ontpopt tot een hysterisch en bloeddorstig monster, werkt dat enkel op de lachspieren. De nogal nadrukkelijke vertolking van Maika Monroe helpt ook niet. Ze heeft duidelijk haar psycho-look geoefend, alsof de kijker het nodig had om de krankzinnigheid van Polly ook nog eens expliciet op haar gezicht af te lezen.
The Hand That Rocks the Cradle is te zien bij Disney+.