Stephanie was de ‘gelukkigste vrouw van Amsterdam’, maar belandde in ’n zware depressie

Voormalig Miss Nederland Stephanie Tency had het allemaal. Ze werkte als model en presentatrice, verdiende flink, werd uitgenodigd voor de leukste feestjes en had een gelukkige relatie – althans, zo leek het. In werkelijkheid was ze in die relatie allesbehalve gelukkig. In haar deze week verschenen boek Verborgen verdriet vertelt ze wat er allemaal speelde achter deze perfecte façade. 

Van sprookje naar trauma

Bijna vijf jaar lang zat ze vast in een destructieve relatie. Die begon natuurlijk sprookjesachtig: ‘Bas’, zoals ze hem noemt in het boek, draagt haar op handen en Stephanie voelt zich de gelukkigste vrouw van Amsterdam. Maar er ontstaan steeds meer scheurtjes. Er zijn veel feestjes met drank en andere verdovende middelen, en Stephanie krijgt steeds meer het gevoel dat er dingen spelen in zijn leven die niet kloppen.

Het leidt onder meer tot twee inbraken bij hen thuis en uiteindelijk tot een politie-inval die Stephanie als zeer traumatiserend heeft ervaren – Bas wordt daarbij opgepakt. Over de details hiervan wil Stephanie verder niet veel kwijt, wel over wat de relatie met haar deed.

“Aan die relatie ben ik bijna onderdoor gegaan”, vertelt ze aan de telefoon. “Ik voelde me continu bespeeld en gemanipuleerd, maar ik cijferde mezelf aldoor weg. Uiteindelijk heeft hij me ook bedrogen. Ik hield in die periode heel veel van hem, maar voor mijn gevoel ging er zoveel mis. Achteraf gezien denk ik: jeetje Stef, wat heb jij over je heen laten lopen. Maar dat grijpt ook terug naar mijn jeugd, waarin ik dat pleasende ontwikkelde. Mijn oma en moeder deden precies hetzelfde, ontdekte ik later.”

Tevergeefs blijven dromen

Ze denkt dat veel vrouwen het herkennen: haar eigenwaarde was zo laag, dat ze niet de moed had om op te stappen. “Het is eng, want waar ga je dan heen? Blijf je dan alleen? Uiteindelijk wil je het liefst met iemand samen zijn, zeker op die leeftijd. Ik was rond de 30, wilde een leven opbouwen, trouwen, een huis kopen, een gezin. Je blijft maar dingen goedpraten, hopen op verbetering, geloven dat hij nu echt zal veranderen. Tevergeefs proberen die droom te verwezenlijken. Ik hield mezelf voor de gek.”

In die periode ondergaat ze verschillende cosmetische ingrepen. Ze hoopt dat ze zich er zelfverzekerder door zal voelen, maar het tegenovergestelde gebeurt. Haar zelfbeeld brokkelt nog verder af en de relatie maakt haar kleiner en kleiner. Ze krijgt hevige paniekaanvallen. Door alle heftige dingen die er zijn voorgevallen, is ze continu bang en alert. Ontspannen lukt haar niet meer. 

Stephanie: “Ik, die juist altijd de gangmaker was, raakte zwaar depressief.”

Om haar pijn te verdoven, grijpt ook zij steeds vaker naar de fles. Zo veel, dat ze op een ochtend haar armen niet meer kan bewegen. Het blijkt polyneuropathie door een ernstig tekort aan vitamine B1, een gevolg van overmatig drinken. Haar zenuwen sterven langzaam af. 

“Dat was wel een wake-upcall voor me”, zegt ze. “Ik was mezelf volledig aan het verwaarlozen en het was duidelijk dat ik aan mezelf moest werken. Toen heb ik besloten te stoppen met drinken en ben ik naar Spanje gevlogen voor een retreat. Daar ben ik maandenlang gebleven.”

Moed om weg te gaan

Het valt samen met het moment dat ze eindelijk de moed heeft gevonden om Bas te verlaten. Nadat zelfs de moeder van Bas tegen haar heeft gezegd dat ze beter verdient en bij hem weg moet, ziet ze de realiteit onder ogen. “Dat kwam wel binnen. Net als de woorden van mijn zus: ‘Steph, dadelijk hebben jullie kinderen en dan kom je echt nooit meer van hem af.’ 

Naar het buitenland gaan was de enige manier waarop het me lukte om mijn spullen te pakken. Ik wist dat hij anders aan me zou blijven trekken en ik weer zou zwichten voor wat hij mij steeds beloofde. Die retreat was het begin van mijn helingsweg.”

Toch raakt ze na de ongezonde relatie met Bas – waar ze een angststoornis en een complexe posttraumatische stressstoornis aan overhoudt – verstrikt in een relatie die voor haar nog destructiever voelt. “Ik stapte van de ene toxische relatie in de andere. Ik was nog nauwelijks geheeld en kon niet helder nadenken.” 

Moeilijkste beslissing ooit

In haar boek deelt ze enkele verontrustende voorvallen met hem, maar dat is slechts het topje van de ijsberg, zegt ze. Van deze man raakt ze zwanger, maar omdat ze emotioneel uitgeput is, nog midden in haar herstel zit en zich sterk laat beïnvloeden door mensen om haar heen – iets waar ze in haar boek dieper op ingaat – neemt ze de moeilijkste beslissing van haar leven: ze ondergaat een abortus.

“Ik wilde zo graag moeder worden, die abortus voelde als een ongelooflijke fout.”

Dat is de genadeklap. “Ik wilde zo graag moeder worden, die abortus voelde als een ongelooflijke fout. Daarna ging het licht bij me uit. Ik ging mezelf steeds meer isoleren, zat alleen maar thuis met de gordijnen dicht. Als ik in de spiegel keek, zag ik een graatmagere, verslonsde vrouw met opgezwollen rode ogen, een grauwe huid en haaruitval. 

Er was niets meer over van de stralende vrouw die ik acht jaar eerder was geweest. Ik werd zwaar depressief. Op het dieptepunt heb ik zelfs gedacht: wat doe ik hier nog, wat heeft het leven voor zin?” In haar boek beschrijft ze de dwingende, donkere gedachten die haar kwellen. 

Denk je aan zelfdoding? 

Bel dan 24/7 met 113, gratis en anoniem, of chat op 113.nl

Met haar openheid hoopt ze ook anderen te helpen. “Ik merk dat er nog veel onbegrip is over depressies, omdat het nu eenmaal niet iets zichtbaars is zoals een gebroken been. Ik kon me er ook geen voorstelling van maken hoe gitzwart het is, tot het mezelf overkwam. Ik, die juist altijd de gangmaker was, raakte zwaar depressief. Dat had ik nooit verwacht.”

Roze bril en red flags

Waar ze eerst altijd een masker op had voor de buitenwereld en deed alsof ze het helemaal voor elkaar had, is ze nu radicaal eerlijk over haar worstelingen. “Ik wil erover praten, er open over zijn. Om vrouwen te laten zien dat ze niet alleen zijn. Delen is helen, geloof ik, en er zijn zoveel vrouwen die iets soortgelijks doormaken of hebben meegemaakt. Daarom heb ik mijn boek geschreven. Ik hoop dat ze kracht putten uit mijn verhaal. 

Als vrouwen zetten we toch vaak die roze bril op, wuiven we de red flags weg en praten we recht wat krom is. Zo blijven we te lang hangen in relaties die niet gezond zijn. Ik zie het een beetje als mijn levensmissie om andere vrouwen te inspireren: wees blij met jezelf en laat een ander je niet onzeker maken. Als ik uit een toxische relatie kan stappen, kun jij het ook. Ik heb veel shit doorstaan maar ik sta er weer, en dat kun jij ook.”

Stephanie: “Als ik uit een toxische relatie kan stappen, kun jij het ook.”

Dankzij intensieve (trauma)therapie en speciale medicatie, die ze sinds kort slikt, heeft Stephanie haar angsten nu redelijk onder controle. De afgelopen jaren bouwde ze haar gebroken zelf opnieuw op. Sterker dit keer. 

“Ik ben door een hel gegaan, maar er uiteindelijk krachtiger uit gekomen. Het klinkt misschien zweverig, maar ik omarm mezelf nu zoals ik ben – ik hou echt van mezelf. Ik weet nu dat ik altijd al goed genoeg was, en ik zal nooit meer accepteren dat iemand mij slecht behandelt. Ik ga mezelf voor niemand meer wegcijferen om aardig gevonden te worden. Eindelijk ben ik op een punt gekomen dat ik volledig mezelf kan zijn. En mensen die dat niets vinden, of dat nu partners zijn of vrienden, die passen gewoon niet bij me.”

Tweeënhalf jaar vrijgezel

Ze is al tweeënhalf jaar vrijgezel en datet ook niet, maar daar heeft ze vrede mee. “Ik vind het heel fijn dat ik die druk niet meer ervaar. Natuurlijk hoop ik dat het me ooit gegund is, een lieve man en een gezin, maar ik ben er niet wanhopig naar op zoek. Ik ben content met mijn leven zoals het is. Die man komt vanzelf wel – en zo niet, dan is het ook goed.”

‘Verborgen verdriet’ van Stephanie Tency is nu verkrijgbaar.

Klik hier voor meer Lifestyle