•
Vandaag
•
leestijd 2 minuten
•
3021 keer bekeken
•
bewaren
Een kwart van de studenten in Nederland geeft aan dat ze levensmoe zijn. Niet “een beetje gestrest”, niet “druk met tentamens”, maar écht uitgeput, opgebrand en somber. En toch doet onze samenleving alsof dit erbij hoort. “Studeren is nu eenmaal zwaar.” Onzin. Wat hier gebeurt is een generatie die kapot wordt gemaakt door een stapel problemen die wij zelf gecreëerd hebben.
De prestatiedruk begint zodra een student binnenstapt. Alles moet perfect: cijfers, stages, CV, sociale activiteiten. De lat ligt zo hoog dat falen geen optie meer is. Je bent niet aan het studeren — je bent aan het overleven. Universiteiten en hogescholen zijn verworden tot diploma-fabrieken, waar je door de molen draait en vooral niet moet vastlopen, want dan ben je “niet gemotiveerd”.
En dan hebben we het nog niet eens over geld. Studeren was ooit een investering. Nu is het een financieel mijnenveld. Huren die verdubbeld zijn, boodschappen die onbetaalbaar zijn, zorg die omhoog schiet, en een basisbeurs die vooral symbolisch lijkt. Veel studenten draaien inmiddels 20 tot 30 uur per week mee in de arbeidsmarkt, naast een voltijd studie. Een combinatie die niemand – zelfs de minister niet – zelf zou volhouden.
Daarbovenop komt het rampzalige leenstelsel. Een hele generatie is opgezadeld met tienduizenden euro’s schuld, waardoor een huis kopen een soort sprookje is geworden. Het gevolg? Angst. Angst om te falen, om achter te raken, om verkeerde keuzes te maken. Hoe wil je optimistisch blijven als jouw toekomst begint met een achterstand?
Eenzaamheid is misschien wel de genadeklap. In een tijd waarin iedereen zogenaamd met elkaar verbonden is, voelt een recordaantal studenten zich totaal alleen. Nieuwe stad, nieuwe opleiding, hoge druk, weinig begeleiding. En als je dan eindelijk hulp zoekt, mag je eerst maanden wachten voordat er een psycholoog beschikbaar is.
Dit alles bij elkaar maakt dat jongeren het gevoel hebben dat ze niet meer kunnen, niet meer hoeven, dat het leven te groot en te zwaar is. Een kwart van onze studenten is levensmoe. Dat is geen individueel probleem — dat is een collectieve schande.
Wat moet er gebeuren? Betaalbare huisvesting, lagere studiedruk, begeleiding die niet symbolisch is, psychologische hulp waar je niet eerst drie seizoenen van een serie voor hoeft te bingen voordat je aan de beurt bent. En een overheid die stopt met praten en begint met handelen.
Want als een kwart van de studenten levensmoe is, dan is dat niet hun zwakte. Dat is ons falen.