Fans van Breaking Bad en Better Call Saul hadden weinig reden om niet uit te kijken: Vince Gilligan is terug met de Apple TV+ sciencefictionserie Pluribus. Nu we halverwege het seizoen zijn, blijkt dat de serie een nieuwe richting inslaat, maar tegelijk vertrouwd aanvoelt dankzij Gilligans kenmerkende mix van spanning, slimme intriges en donkere humor. Elke aflevering heeft zijn eigen sfeer: de ene voelt als een horror-apocalyps die zich voor je ogen ontvouwt, de volgende barst van de humor, en weer een andere raakt op een meer emotionele manier. Halverwege het seizoen wordt duidelijk hoe Pluribus die uiteenlopende tonen combineert en tegelijkertijd een verhaal vertelt dat met name nieuwsgierig maakt naar wat nog komen gaat.
Deze voorlopige review van Apple TV’s Pluribus is op basis van de eerste vier afleveringen van Seizoen 1.
Bekend terrein
Pluribus opent vol clichés: onderzoekers pakken een buitenaardse frequentie op die iets wegheeft van een virus. In plaats van voorzichtigheid te betrachten, doen de onderzoekers alles om erachter te komen wat de frequentie precies inhoudt. Je zou je bijna afvragen wat er mis zou kunnen gaan. Een onderzoeker in geel marsmanpak begint hevig te trillen en terwijl de medeonderzoeker er alles aan doet om zijn collega te redden, stopt ze met trillen. Ze doet twee onverwachte dingen: haar mondhoeken slaan uit naar boven alsof ze nog nooit zoveel geluk in haar leven heeft gevoeld, en ze zoent haar collega, waarna ook hij hevig begint te trillen en de cyclus zich voortzet.
Gerelateerde artikelen
One Battle After Another Review
De puzzelstukken kunnen al snel bij elkaar worden gelegd: er is sprake van een uitbraak van een virus dat zal leiden tot het einde van de wereld. Hierna wordt Carol geïntroduceerd, een alcoholistische, temperamentvolle en ongelukkige fantasy-romanschrijver die gespeeld wordt door Rhea Seehorn, dezelfde actrice die Kim Wexler in Gilligans vorige serie Better Call Saul speelde. Natuurlijk is Carol onwetend van de situatie die zich afspeelt tot haar vriendin plots ten prooi valt aan het virus en hard omvalt, waarna iedereen om haar heen er als een trillend standbeeld bijstaat. Als het trillen ophoudt, sterft de vriendin van Carol en spreekt de menigte geïnfecteerde mensen haar unisono toe: ‘sorry voor je verlies, Carol’, waarna ze vrij onmiddellijk gezoend wordt, behalve dan dat er niks gebeurt. Carol is om wat voor reden dan ook immuun.
BRON: APPLE TV
Niks aan dit scenario is onbekend: er zijn tientallen, misschien wel honderden films en series die het uitbraakconcept tot vermoeiing aan toe hebben uitgediept. De opening deed aanvankelijk zelfs denken aan The Last of Us. Toch weet Gilligan er een bloedstollende horrorpilot van te maken. Dat heeft mede te maken met de meesterlijke cameravoering en productkwaliteit. Als Carol naar huis rijdt, zie je een gigantische menigte mensen achter haar aanlopen die ook allemaal in een rare samenwerking brandjes aan het blussen zijn. Het is een spektakel dat grotendeels op praktische sets is uitgevoerd, wat het extra indrukwekkend maakt.
Het virus verandert iedereen in één collectief bewustzijn, zoals de naam Pluribus al suggereert, waarbij individuele persoonlijkheden verdwijnen en de menigte één entiteit vormt. Carol blijft een van de weinigen die zelfstandig is. Verrassend genoeg zijn de geïnfecteerden vriendelijk tegenover haar: ze bieden haar eten en hulp aan en doen er alles aan om haar tevreden te stellen, zolang het vooruitzicht bestaat dat ze zich uiteindelijk bij hen zal aansluiten. Deze vreemde mix van dreiging en zorgzaamheid maakt Carols positie zowel uniek als beklemmend: ze is een onafhankelijke buitenstaander die zich verzet tegen een overdreven vriendelijke menigte. Gilligan zet hiermee direct de intrige en het concept van de serie neer en doet dat op een slimme manier. Wat vooral opvalt, is de openheid waarmee het concept wordt geïntroduceerd: het collectieve bewustzijn geeft aan het eind van de eerste aflevering al antwoorden op Carols en de kijkers meest prangende vragen, iets wat makkelijk veel later in het verhaal had kunnen worden onthuld.
bron: Apple TV
Een collectief bewustzijn is toch helemaal prima?
De lijn die de serie na deze opening voortzet is wel het meest onverwacht. De toonverschillen tussen de afleveringen zijn groot, maar Gilligan weet het op een organische manier samen te brengen, waardoor Pluribus zich onderscheidt als een serie die durft te experimenteren zonder de spanning of intrige te verliezen.
De tweede aflevering heeft een andere toon en focust op hoe Carol de menigte op afstand probeert te houden, maar faalt wanneer een vrouw verschijnt die sterk lijkt op een door haar geschreven uitgesteld hoofdpersonage: Zoisa. Wanneer Carol hoort dat er meer individuen zoals zij bestaan, wil ze contact zoeken in de hoop dat ze samen de situatie kunnen terugdraaien. Tot haar verrassing zijn de anderen echter tevreden met de nieuwe situatie. Vooral Koumba Diabaté (Samba Schutte) profiteert: hij heeft het presidentiële vliegtuig, dagelijks Michelinster-lunches en wordt door de hivemind voortdurend omringd door vrouwen.
De vergelijking met generatieve AI zoals ChatGPT dringt zich al snel op: het biedt alle kennis die je zoekt, is altijd vriendelijk en onvermoeibaar. Maar tegen welke prijs? Pluribus stelt dit soort diepgaande vragen centraal. Terwijl Carol wanhopig probeert te verdedigen dat menselijkheid verloren gaat zodra individualisme plaatsmaakt voor een extreem collectief, stelt Diabaté dat grote wereldproblemen zoals racisme, oorlog en honger daardoor verleden tijd zouden zijn. Deze filosofische onderlaag maakt Pluribus bijzonder intrigerend.
Bron: Apple TV
Granaat? Geen probleem
De derde aflevering duikt dieper in Carols verleden en het rauwe verdriet om het verlies van haar vriendin. Terwijl het collectief onvermoeibaar vriendelijk is en eten aanbiedt, slaat Carol alles af en merkt ze cynisch op dat ze liever een handgranaat zou krijgen om er een einde aan te maken. Tot haar grote verbazing staat Zoisa daadwerkelijk voor de deur met precies dat wapen. Aanvankelijk denkt Carol dat het een nepgranaat is: waarom zou een collectief dat tegen moord is haar een wapen geven? Maar wanneer ze de pin eruit trekt, verwoest de granaat een deel van haar voortuin en auto en moet Zoisa ingrijpen om haar te redden. Pas nu beseft Carol hoe ver het collectief de grenzen van zijn wil kan oprekken. Waarom dat zo is, blijft onbekend, wat het de grootste intrige van de serie maakt.
De grootste vraag van de serie dusver is: wat is het doel van het collectief? Ze bestaan en leven in harmonie, maar voor zover bekend is er geen project of ontwikkeling waar het collectief aan werkt, behalve dat ze alles zo efficiënt mogelijk maken. Misschien zoekt het collectief wel naar een leider. Immers, het zit in de mens van nature dat je iemand wilt volgen of houvast wilt hebben, maar met een werkend collectief bewustzijn valt die houvast weg. Zou het misschien kunnen dat Carol en de andere individuen de houvast en het doel voor het collectief vormen?
De grens
De vierde aflevering geeft nog geen duidelijk antwoord, maar biedt wel perspectief. Carols missie is om te achterhalen hoe de samensmelting van het collectief teruggedraaid kan worden. Dit is de eerste keer dat ze van het collectief geen antwoord krijgt en zo wordt meteen de eerste grens van het collectief zichtbaar: hun eigen voortbestaan. Tegelijkertijd is dit grensconcept paradoxaal, want het collectief is wel bereid om Carol een atoomwapen te geven, een wapen dat een hele soort kan uitroeien. Waarom de grens precies hier ligt, blijft onduidelijk.
Pluribus laat halverwege het seizoen zien dat Vince Gilligan opnieuw zijn meesterlijke mix van spanning, intrige en donkere humor beheerst, maar dit keer in een geheel andere, experimentele context. De serie combineert horror, emotie en absurdistische humor op een manier die zowel vertrouwd als verrassend aanvoelt. Carols unieke positie als onafhankelijke buitenstaander in een vriendelijk maar ondoorgrondelijk collectief zorgt voor constante spanning en filosofische reflectie, waarbij vragen over menselijkheid, individualisme en macht centraal staan. Pluribus durft daarbij te experimenteren met toon en structuur, zonder de narratieve focus of de emotionele impact te verliezen. Voor kijkers die genieten van slimme, gelaagde verhalen die zowel vermaken als aanzetten tot nadenken, is Pluribus tot nu toe een fascinerende en uitdagende ervaring.