Het leven van een popster is niet altijd rozengeur en maneschijn. Het verhaal van Lorde is daar een confronterend en tegelijk belangrijk voorbeeld van. Als zeventienjarige niemendal veroverde ze de wereld met haar debuutalbum en voor ze het goed en wel besefte was ze een van de meest vernieuwende en verfrissende popstemmen in het muzieklandschap. Het plotse succes verteerde de Nieuw-Zeelandse aanvankelijk nog best goed door haar jeugdig enthousiasme en rebellie, maar doorheen de jaren nam de keerzijde van die roem de bovenhand. Zelftwijfels en een eetstoornis domineerden een tijdlang het leven van Lorde en maakten dat ze best wel wat tijd voor zichzelf nam om te weten te komen wie ze is en waar ze als artiest naartoe wil. Niet onlogisch dus dat haar nieuwe album Virgin een kleine vier jaar op zich heeft laten wachten.

In tegenstelling tot wat heel wat andere artiesten in haar plaats zouden doen, verkiest ze op deze Ultrasound Tour niet zozeer het pad van de megalomanie of van het gemak, maar hamert ze des te meer op zaken zoals authenticiteit en connectiviteit. Een grootse productie of band heeft ze niet nodig om die visie ook effectief te kunnen overbrengen, want net in de subtiliteit die ze opzoekt zit al voldoende lading. Voor haar Belgische fans was het gisteren overigens des te meer een hoogdag. Tijdens de vorige tour – in het kader van Solar Power – werd ons land nog over het hoofd gezien en zo dateerde haar laatste acte de présence zelfs van 2017. Na acht jaar was de drang om haar aan het werk te zien en horen behoorlijk groot, want Vorst Nationaal verkocht aan een stijf tempo uit. Het werd met andere woorden een gelaagd weerzien waarbij Lorde – zoals op voorhand beloofd – volledige transparantie bood en met een strak geregisseerde show toch nog behoorlijk dicht bij zichzelf bleef.

The Japanese House is de laatste tijd ook weer een versnelling hoger geschakeld. Het project achter Amber Mary Brain heeft dan wel geen nieuwe muziek uitgebracht, maar staat dit jaar wel weer wat vaker op het podium. Ook voor The Japanese House was het weer best een tijdje geleden dat het in België speelde en het optreden gisteren gaf opnieuw appetijt om het in de toekomst weer iets vaker over vloer te krijgen. Muzikaal waren er gisteren behoorlijk wat parallellen ze trekken met The 1975, ware het dat Brain toch stukken minder arrogant overkwam dan haar collega Matty Healy. De dromerige onderlaag kwam door de galmende akoestiek nog best goed over en we waanden ons even in de geprojecteerde wolken op de achtergrond. Brain vertelde voor “Dionne” nog het leuke weetje dat ze het debuutalbum van The Japanese House heeft opgenomen in Brussel en dus toch een speciale band koestert met onze hoofdstad. Als uitschieters gaven onder andere “Friends” en “Sunshine Baby” de set tegen het einde nog meer kleur en je voelde het in de lucht hangen dat dat in de smaak viel. Al collectief zwaaiend met de handjes nam Brussel afscheid van The Japanese House in de hoop dat er binnen afzienbare tijd een nieuwe date volgt.

Een simpele laserstraal volstond om Vorst Nationaal rond negenen recht te doen veren en in extatische toestanden te katapulteren. Om maar te zeggen; veel is er niet nodig om als atypische popartiest een boeiende entree te maken. Op “Hammer”, direct een van die nieuwe nummers, viel meteen de omvang van haar show op. De band had ze half weggemoffeld aan de twee weerszijden van het podium en buiten een tamelijk grote klankkast en een enorme led-wall hield Lorde het tamelijk sober. Die soberheid werd doorheen de rest van het concert goed uitgespeeld, al was het in de eerste plaats vooral gefascineerd toekijken op welke manier ze met “Royals” als tweede nummer van de avond de eerste hit zonder veel tamtam bracht. De lichtshow was op op het eerste zich best eenvoudig gehouden, maar net die eenvoud was de meerwaarde die de kwaliteit van het nummer extra in de verf zette. We waren amper twee nummers ver en we wisten al wat voor een avond het zou worden. De riem kon op het daaropvolgende “Broken Glass” letterlijk en figuurlijk wat losser en ook de zenuwen in het publiek begonnen zich meer en meer te transformeren in extatische gevoelens.

Doordat Lorde al een behoorlijk tijdje als artiest haar sporen achterlaat, verzamelde ze best wel wat verschillende leeftijden in Vorst Nationaal. De jonge garde leerde haar kennen dankzij enkele TikTok-sounds, terwijl de ‘oudere’ garde al op de Pure Heroine-trein was gesprongen. Het maakte echter niet uit hoe of wanneer je de Nieuw-Zeelandse leerde kennen; in Vorst Nationaal omarmde iedereen elk belangrijk hoofdstuk en tijdperk in haar carrière. Van “Buzzcut Season” – waarbij ze haar hoofd in een gigantische ventilator stak – of een gedoodverfde publiekslieving als “Favourite Daughter”, het publiek werd niet alleen op het middenplein best uitzinnig. Op de tonen van “Perfect Places” werd ons des te meer duidelijk hoeveel bekende nummers Lorde wel niet heeft geschreven, terwijl we gedurende “Shapeshifter” gefascineerd zaten te staren naar de twee lichtbakken die naar beneden daalden. In haar rode Gert Verhulst-hemd bewoog ze best excentriek, al ontdeed ze zich voor “Current Affairs” eventjes van haar spierwitte broek. Lorde is niet bepaald de artiest van de imponerende outfitwissels en dat maakte dat ene moment des te duidelijker.

Te stellen dat haar concert toch ook wat dipjes kende, is net iets te kort door de bocht, al waren er ook best wel een paar stukken die voor onze smaak net iets te rustig waren. Nadat ze zichzelf eerst en vooral bloot gaf met “GRWM” en geflankeerd door twee dansers heen en weer huppelde op de tonen van “400 Lux”, greep ze ook een paar kansen om de introverte en rustige Lorde te tonen. Op “Oceanic Feeling” overspoelde een oceaan aan lampjes de scenografie en bij “Big Star” gingen ze er collectief bij liggen op het podium. Op een festival zou ze met dergelijke stukken iets minder makkelijk kunnen bekoren, al was het publiek gisteren wel bereid om dat facet van haar te omarmen. Die energie voelde Lorde ook zelf in de lucht hangen en zo riep ze voor “Liability” nog uit dat dit een van haar favoriete shows van deze Europese tour was. Het was ook tevens een van de weinige momenten dat ze echt haar tijd nam om te babbelen en haar gevoel met het publiek te delen. Dat ze dacht dat het een vrijdagavond was, zullen we even door de vingers zien, want op tour zo ver van het thuisfront is het niet zo gemakkelijk om de dagen van elkaar te scheiden.

Het concert werd overigens best knap in beeld gebracht en was dankzij verschillende camerastandpunten goed te volgen. Of ze nu op een loopband aan het lopen was, een choreografie aan het opvoeren was of gewoon op de grote klankkast kroop. Veel extra showelementen waren niet nodig en zo vonden we de confetti tijdens “If She Could See Me Now” niet echt passen bij het moment, maar een doorn in het oog zou dat niet worden. Lorde was namelijk inmiddels heer en meester geworden en haalde haar bekendste nummers boven. Via “Team” bereikten we met “What Was That” de catharsis waar de hele arena uit z’n dak ging. De sfeer was op een topniveau aangeland en net daarom was “Green Light” een ontketend vervolg waar je bijna door ontroerd werd. Lorde was opeens een popkoningin zonder die titel zelf te willen claimen. Net daarom respecteren we haar keuze des te meer om met “David” voor een uitsmijter van een ander soort te kiezen. Dat de artieste tijdens het nummer een speciaal lichtgevende outfit aandoet en daarmee door het publiek paradeert, had zich op voorhand alvast de ronde gedaan, want een hoop fans had de hele avond op de lijn gebivakkeerd om zo dicht mogelijk bij hun idool te komen. Iedereen was gelukkig en in dat opzicht was “Ribs” een geschikte eindnoot. Bij de geluidsmixers hadden ze een klein podest voorzien van waaruit Lorde haar fans een bekronend einde van het concert bezorgde.

Lorde steeg in Brussel niet boven zichzelf uit en dat is ook echt niet wat we van haar anno 2025 verwachten. De show voelde op velerlei vlakken bovenal aan als een nieuw begin en een verse start als artiest en mens. De speelsheid van haar begindagen heeft plaatsgemaakt voor een klinklare artistieke visie die ook op de oude nummers best goed past. Lorde heeft haar excentrieke kantje desondanks niet verloren en is gewapend voor een andere, boeiende en bovenal gezonde toekomst waar ze onbevreesd zichzelf kan zijn en met haar ingesteldheid een best grote invloed kan zijn op de hedendaagse popmuziek. In een zaal als Vorst Nationaal heeft ze haar thuis gevonden en ondanks dat we haar nog veel meer succes en fans wensen, hopen we toch stiekem dat ze in dergelijk formaat haar producties de nabijheid kan laten behouden waarmee ze dicht bij haar fans kan blijven. We zijn curieus hoe ze deze show zal kunnen vertalen naar een festivalpodium, maar laten we in eerste vooral de vingers kruisen dat we ze komende zomer nog eens in ons land mogen welkom heten.

Setlist:

Hammer
Royals
Broken Glass
Buzzcut Season
Favourite Daughter
Perfect Places
Shapeshifter
Current Affairs
Supercat
GRWM
400 Lux
The Louvre
Oceanic Fealing
Big Star
Liability
Clearblue
Man of the Year
If She Could See Me Now
Team
What Was That
Green Light
David

Ribs