De zestien deelnemers hebben allemaal een eigen verhaal in relatie tot Alzheimer of ouderenzorg. Die verhalen worden vervlochten met het verhaal van Wender. De spelers hebben geen professionele acteerervaring, maar omdat ze hun eigen verhaal vertellen spelen ze zichzelf, wat het ook laagdrempeliger maakt. Dat wil niet zeggen dat het minder spannend voor ze is: er wordt in de voorstelling dialoog gevoerd, maar ook veel gedanst. “Doodeng!”, lacht Vogelaar. “Maar ik heb Ineke beloofd dat ik dit verhaal verder ga vertellen, en dan is dit een heel mooi moment om dat te doen.” Verdonck heeft wel al ervaring met stijldansen, dus dat gaat hem naar eigen zeggen goed af. “Alleen, het moet wel synchroon en we hebben maar een paar oefenmomenten. Maar ik heb begrepen dat wij ons altijd kunnen beroepen op dementie”, lacht hij.
