Geschreven door Tom Watthy op 28-11-2025 om 17:05.
Vorige maand vonden niet minder dan twee kosmische evenementen plaats: in de eerste helft van oktober kregen we een pracht van een supermaan te zien, in de tweede helft verlichtte de release van The Silver Sea, album nummer twee voor Remina, mee de sterrenhemel. Emotionele, kosmische doom: de ideale soundtrack voor de donkere dagen die we momenteel beleven. Hoewel melancholie en het meer donkere spectrum van emoties hier de bovenhand hebben, maakt het duo met dit project even goed duidelijk hoe indrukwekkend de kosmos, waar we allen deel van uitmaken, is.
Tot mijn verrassing werd Remina nog niet besproken op ons aller favoriete website. Daarom een korte introductie: het duo achter Remina is niemand minder dan Mike Lamb en Heike Langhans die sinds een aantal jaar een koppel vormen. Mike Lamb kennen we van Sojourner, Heike Langhans was gedurende tien jaar de sirene van Draconian en verliet de band in de loop van de eerste helft van 2022. Ongeveer een half jaar later verscheen het sterke debuut Strata. Heike is ook te horen op de eerste platen van Ison, misschien nog best te beschrijven als een zachtere versie van Remina, die ik regelmatig blijf opzetten (wat een prachtnummer is Helios toch, om er maar eentje te noemen). De combinatie van precies dat kosmische, het mysterieuze en de emotie die ze telkens in haar vocalen weet te leggen, is ronduit weergaloos. Niet verwonderlijk dat Remina gevraagd werd een van de nummers ter ere van de tienjarige verjaardag van Isolate van Mesarthim voor zich te nemen (uitgekomen als dubbelalbum onder de naam Isolate X, waarvan de tweede cd de covers bevat). Nog kort vermelden dat het artwork wederom van de hand van Heike zelf is, die eveneens een begenadigd grafisch artieste is (wat ook te zien is in het album artwork van Isolate X trouwens).
In 2024 bracht Remina nog de EP Erebus uit, met daarop drie nieuwe nummers. Deze zijn niet terug te vinden op deze langspeler. Zeven gloednieuwe nummers dus, die de kosmische reis van het duo verderzetten. Verwacht geen ultrazware of extreme doom, maar bijzonder sfeervolle muziek met wel degelijk een grote emotionele intensiteit.
Opener Trust No One zet meteen de toon. Mysterieuze, ruimtelijke keyboards brengen je meteen in hogere sferen. Na een goede minuut spreken we van een perfect huwelijk tussen dat mysterieuze keyboardtapijt en slepende drums en gitaren. Heikes gevoelige stem, regelmatig in harmonie met zichzelf te horen, zingt, fluistert en praat, zacht, berustend, dan weer krachtiger. Na het rustpunt kort na halfweg gaat het tempo wat de hoogte in, zonder in te boeten aan emotionele zwaarte. Dergelijke tempowijzigingen komen in de loop van het album verschillende keren voor en zorgen voor een aangename flow.
Luister maar eens naar tweede nummer Algol, dat prachtig opbouwt, met Mick Moss (Antimatter) als gastzanger. Nu ben ik persoonlijk geen grote fan van gastzangers of -zangeressen (Ayreon uitgezonderd dan, maar dat ligt anders nietwaar), zelfs niet als ik ze in hun eigen bands fantastisch vind. Zo hou ik ook van Antimatter maar doordat Micks stem zo herkenbaar is, vind ik het moeilijk om zijn vocalen helemaal te kunnen plaatsen bij andere artiesten. Hier is dat echter helemaal anders: wat een fenomenaal duet. Zijn diepe stem zorgt voor een extra dimensie en gaat prachtig samen met die van Heike. Een van de nummers van het jaareinde, voorwaar. Meerdere keren kippenvel in één nummer, zo vaak gebeurt dat nu ook weer niet.
Op Vanta Ray horen we Tony Dunn (van het mij onbekende Sgàile), opnieuw een pracht van een nummer dat rond halfweg, na een rustige passage gedrenkt in melancholie, met een droevige maar catchy melodie toewerkt naar een meer uptempo einde. Theia is bij momenten monumentaal en groots, in Io zorgen elektronische pulsen in de eerste helft van de song voor de ritmebasis.
Eigenlijk is het moeilijk om echt maar een paar nummers of momenten naar voor te schuiven als luistertip, Algol uitgezonderd, dat dankzij de combinatie van Heike en Mick uniek is. Wanneer ik The Silver Sea opzet, laat ik eigenlijk altijd het volledige album spelen. Het album is voor mij een wereld op zichzelf buiten de jachtigheid van het dagdagelijkse leven. Het is een wereld waarin ik graag vertoef, een wereld waarin emoties er bewust en onbewust even mogen zijn, een wereld van kosmische verwondering. Ik zou er kunnen blijven over schrijven, maar woorden zijn te droog, dit moet je gewoon voelen. Prachtige muziek.
Score:
91/100
Label:
Avantgarde Music, 2025
Tracklisting:
- Trust No One
- Algol (feat. Mick Moss)
- Vanta Ray (feat. Tony Dunn)
- Theia
- House Of Suns
- Io
- Silence And The Silver Sea
Line-up:
- Heike Langhans – Zang, keyboards
- Mike Lamb – Gitaar, bas, keyboards
- Shayne Roos – Drum
Links: