In de eerste dagen van de treinkaping bij Wijster schrijft Post al een analyse over de achtergronden van de actie van de Molukkers. Een analyse waarin hij het geweld van de kapers afkeurt, maar wel begrip vraagt voor de situatie van de Molukkers. “Maar er was heel weinig begrip”, weet hij nog. “Het werd grotendeels afgekeurd in Nederland. ‘Die lui moeten aangepakt, dit is puur terrorisme’, werd gezegd. Als je niet verder kijkt en als je de achtergronden weglaat is dat natuurlijk ook zo. Je gaat niet zomaar een trein driehonderd uur in de kou zetten en daar mensen doden. Dat is afschuwelijk.”
Tegenwoordig heeft Post het idee dat mensen het Molukse verhaal meer begrijpen. Volgens Post is het vandaag de dag “duidelijker dat hen groot onrecht is aangedaan” door ze hiernaartoe te halen en de KNIL-militairen nog aan boord van de schepen te ontslaan.
Maar zijn de gijzelingsacties van de jaren 70 het waard geweest? “Ik denk dat het tijd nodig heeft”, stelt Post. “Tijd om in te zien dat Nederland ook niet veel meer had kúnnen doen. In de ogen van Indonesië waren KNIL-militairen ‘smeerlappen’ die heulden met de Nederlanders, dus met de bezetter. Het is een moeilijk vraagstuk. Je kan makkelijk zeggen: ze hadden terug gemoeten. Maar hoe dan?”
In de tweede aflevering van de podcast De vergeten treinkaping zoeken de makers verder nog naar meer betrokkenen. Maar dat de tijd niet heeft stilgestaan is wel duidelijk. Na vijftig jaar zijn veel betrokkenen al niet meer in leven, of van een dusdanig hoge leeftijd dat een interview er niet meer inzit. Ook hoor je meer over de zoektocht naar de kapers van toen. Vooralsnog blijven die luiken namelijk gesloten.