De beste albums uit België en Nederland lieten we de afgelopen week al op je los, nu is het de beurt aan de rest van de wereld. Als je Dansende Beren een beetje volgt, dan weet je dat het een immens moeilijke opdracht is om het jaar samen te vatten in een relatief kort lijstje van vijftig platen – net omdat er zo ongelooflijk veel muziek blijft verschijnen. Het is en blijft daarom natuurlijk appels met peren vergelijken, maar daar hebben we toch ons uiterste best voor gedaan. Met de hele redactie zochten we naarstig naar opvolgers voor Fontaines D.C. (2024), Sufjan Stevens (2023), Black Country, New Road (2022) en Little Simz (2021), met uiteindelijk onderstaande top als eindresultaat. Een lijstje met hypes, bekende en minder bekende artiesten, en vooral heel veel goeie muziek.
Per artiest voegden we overigens slechts één album toe, dus als een band meerdere langspelers uitbracht in 2025, dan haalde enkel de plaat met de meeste stemmen deze lijst. Al deze albums en artiesten vind je ook niet meer terug in andere lijstjes, want we willen zoals steeds zoveel mogelijk artiesten in de kijker zetten. Maar voor nu: ontdek en geniet!
50. Osees – ABOMINATION REVEALED AT LAST
We openen onze top 50 meteen met de plaat die verantwoordelijk was voor de helft van de trommelvliesblessures dit jaar. Wie het psychrockgezelschap Osees (of Thee Oh Sees, welke precies hangt af van het humeur van de dag) onder leiding van genrekoning John Dwyer al even volgt, weet dat de band niet vies is van een naam- en gedaantewisseling. ABOMINATION REVEALED AT LAST zet in die zin duidelijk de trend van de afgelopen jaren voort. Minder focus op dreunende, uitgesponnen psychrock, meer op bikkelharde garagepunk met veel geschreeuw, buitenaardse bliepjes en een uitzinnig karakter. Deze nieuwe plaat is bovendien hun meest politieke in tijden. Dwyer creëert een kosmische apocalyps die op songs als het “ASHES”-duo en “FIGHT SIMULATOR” de aarde verschroeit, om nadien hoofden en ogen te doen tollen met “GLUE” en “SNEAKER”. De combinatie van al die waanzin? Het beste Osees-album in jaren!
Osees – ABOMINATION REVEALED AT LAST (★★★★½): De kosmos in twee scheuren
49. Lambrini Girls – Who Let The Dogs Out
Voor Who Let The Dogs Out keren we terug naar begin 2025. Lambrini Girls leverde toen een ijzersterke plaat af, waarin het afrekende met het patriarchale, feminisme liet zegevieren en eigenlijk hun algemene mening over de hedendaagse maatschappij eens goed liet horen. Dat laatste mag je letterlijk nemen, want opener “Bad Apple” valt met de deur in huis dankzij stevige gitaren, opzwepende drums en het gezang (of geschreeuw) van zangeres Phoebe Lunny. Dat de vrouwen niet op hun mond gevallen zijn, wisten we al langer, maar dat benadrukken ze hier nog eens met titels als “Big Dick Energy”, “Filthy Rich Nepo Baby” en “Cuntology 101”. Keiharde teksten staan voorop en de instrumentatie is een mooi extraatje waarbij het zweet al na enkele nummers op ons voorhoofd staat. Who Let The Dogs Out is kritisch, humoristisch en sterk, waardoor het een blijvende indruk op ons heeft nagelaten het afgelopen jaar.
Lambrini Girls – Who Let The Dogs Out (★★★½): Niet voor de poes!
48. SKLOSS – The Pattern Speaks
Naast het bed deelt het echtpaar Skloss en Carson ook een passie voor straffe muziek en het maken van video’s. Het duo heeft zich direct op de muzikale kaart gezet met het debuutalbum The Pattern Speaks en kwam met dit album onder de arm een knoert van een optreden geven in 4AD in Diksmuide. SKLOSS heeft op de plaat en op de shows geen extra muzikanten nodig. Drums en gitaar, dat is alles, maar wat een loeiharde sound krijgen die twee uit hun instrumenten. Carson speelt gitaar met bakken distortion op, terwijl Skloss haar drumstel meer gebruikt als een volledig percussie-instrument. Het blijft straf hoe een duo zo een geweldige geluidsmuur kan neerzetten. Er mag letterlijk en figuurlijk niet uit de toon gevallen worden, en SKLOSS bewijst dat het met z’n tweetjes ook heel stevig en plezant musiceren is. Heel opmerkelijke lp van een gedenkwaardig tweetal!
SKLOSS – The Pattern Speaks (★★★★): Headbangen in het bos
47. Blood Orange – Essex Honey
Het was zomaar eventjes zeven jaar geleden dat Dev Hynes nog eens een album uitbracht. Dat alleen al is meteen een reden om hem te vermelden in een van onze lijstjes. Als Blood Orange kiest de Brit echter zelden voor de gemakkelijkste weg en zo werd ook Essex Honey allerminst een hapklare brok. De man zoekt doorheen zijn vijfde studioalbum naar troost in het verlies, en vond dat bij onder meer Caroline Polachek, Lorde en Brendan Yates, maar evenzeer in neojazz en r&b, met tussenstops bij trap, indierock en zelfs door elektronica gedragen soul. Op papier kan dat wat chaotisch ogen, maar in al die woeligheid vindt Blood Orange doorheen drie kwartier wel terug de rust. De littekens worden in Essex Honey uiteindelijk Hynes’ mooiste sierraden, die hij met trots draagt. En alleen daarom is deze plaat een luisterbeurt waard.
Blood Orange – Essex Honey (★★★★): Getekend voor het leven
46. Hotline TNT – Raspberry Moon
De derde plaat van de New Yorkse shoegazers Hotline TNT is er eentje om je te laten meeslepen op een golf van geluid. Debuutplaat Cartwheel en opvolger Nineteen in Love waren al stappen in de goeie richting, waarop we de groep een eigen sound hoorden ontwikkelen. Het project van Will Anderson – alias Flip Sandy – zocht echter duidelijk nog naar een paar anthems en die hebben we eindelijk gekregen. “Julia’s War” alleen al was reden genoeg om enthousiast uit te kijken naar de rest van het geheel, en we kunnen stellen dat het het wachten waard was. De tracks die Raspberry Moon kleuren, vloeien vaak naadloos in elkaar over en excelleren in creatieve songwriting. Dat de band een van de vaandeldragers is van het opkomende anti-Spotify-movement, zet nog maar eens in de verf: Hotline TNT heeft een visie en laat zich niet zomaar kennen.
Hotline TNT – Raspberry Moon (★★★★): De lont aangestoken
45. Florence + The Machine – Everybody Scream
Met Everybody Scream wist de Britse Florence Welch, beter bekend als Florence + The Machine, een album neer te zetten dat evolueert binnen haar eigen stijl. Gecentreerd rond de dood kon de zangeres een meeslepend geheel brengen dat je doet nadenken. Met productie door Aaron Dessner (The National), Danny L. Harle, Mark Bowen (IDLES) en Dave Baley (Glass Animals) en Mitski als extra schrijfster, merk je dat Welch haar grenzen wou verleggen. Dat deed ze dan ook met nummers als de titeltrack en hoogtepunt “Kraken”. Met haar zesde wapenstuk bewees de zangeres opnieuw dat ze gewoon goed is in wat ze doet.
Florence + The Machine – Everybody Scream (★★★½): Kus met de dood
44. Titanic – HAGEN
Muziek maken die tegelijk experimenteel en aanstekelijk klinkt, dat is geen evidentie. Mabe Fratti lijkt er in ieder geval geen probleem mee te hebben. De veelzijdige muzikante is de afgelopen jaren uitgegroeid tot een geliefde naam binnen de avontuurlijke muziek. Met haar solowerk tourde ze de wereld rond. Daarnaast heeft ze samen met I la Católica ook een ander boeiend project: Titanic. Op hun tweede album HAGEN slaagt het duo er opnieuw in om warme melodieën te laten verzoenen met bruut experimentalisme. In slechts 33 minuten maken we kennis met een breed arsenaal aan ideeën die spontaan klinken, maar prachtig zijn uitgewerkt in een meeslepende stroom nummers. Het album is niet alleen een sterke verwezenlijking, maar ook een momentopname van muzikanten die steeds nieuwe vormen verkennen.
43. Alex G – Headlights
Headlights is voor de immer enigmatische Alex G zijn eerste uitstapje naar een groter label. Maar om fans die hem ervan zouden betichten hiermee zijn ziel aan de duivel te verkopen, geeft hij in “Beam Me Up” direct nederig toe: ‘Some things I do for love, some things I do for money’. Waarna hij zijn koffer vol surrealistische, excentrieke en veelzijdige geluiden opentrekt en wars van alle verwachtingen zijn eigen verdomde zin doet. Wie God Save The Animals uit 2022 kon smaken, vindt in Headlights immers eerder een perfecte opvolger dan een grote stijlbreuk, een coherent album dat alle aspecten van Alex G perfect capteert. Van het folky en melancholisch mijmeren in “June Guitar” en “Oranges”, over het springerige “Bounce Boy”, om met ”Louisiana” los te gaan met een stemvervormer op een wankelend gitaarbed. En dan hebben we het nog niet over het aanstekelijke “Afterlife” gehad, dat het met zijn zonnige mandoline in een ideale wereld had geschopt tot zomerhit van 2025. Gelukkig primeert op Headlights de ‘love’ en niet de ‘money’.
Alex G – Headlights (★★★★): Zowel de hits als het vernuft
42. Djo – The Crux
Terwijl over de hele aardbol het laatste seizoen van Netflix-hitserie Stranger Things aan de lopende band wordt gebinchwatched, genieten wij nog na van The Crux, het derde muzikale liefdeskind van een van de hoofdacteurs van de serie. Onder het alter ego Djo serveerde Joe Keery in het verleden al twee steengoede groovy platen, badend in het zonlicht en overgoten met dromerige seventiesvibes. Een monsterhit als “End Of Beginning” scoort de man met zijn nieuwste worp (voorlopig) niet, maar hij toont zich wel met een heerlijk speels indiepopalbum dat bij momenten gezellig kabbelt en zich dan weer in je oren nestelt, om er een heel eindje te blijven. The Crux kleurt net als zijn voorgangers niet braaf binnen de lijntjes, schuwt geen drastische bridges, en dat is nu net waar de muziek van Joe Keery zo laat smullen. Na drie albums en tal van lekkere singles (check zeker eens het grunchy “Awake”, wat een absolute banger!) durven wij stilaan de conclusie te trekken dat Djo misschien wel eens meer in zijn mars heeft als muzikant dan als acteur, en daarmee willen wij niets afdoen aan zijn acteerprestaties, integendeel.
Djo – The Crux (★★★½): Van de ketel
41. Die Spitz – Something To Consume
Met Something To Consume drukte Die Spitz haar stempel op 2025. De bandnaam klinkt Duits, maar de groep bestaat uit vier rockvrouwen uit Austin, Texas. Ze werden voor het nieuwe album opgepikt door het label Third Man Records, meer en meer een lucratieve broeikast aan jonge, hongerige rockbands. Met een album vol stevige riffs, scheurende vocals en ruwe bravoure, lijkt de band haar ontdekking dan ook te verzilveren. Het eerste album was iets te voorzichtig en voorspelbaar, maar met Something To Consume heeft Die Spitz haar formule beet, die soms ook een shoegaze-insteek heeft. Elk nummer heeft zijn eigen variatie, maar “Throw Yourself to the Sword” doet dienst als explosief kookpunt van het album. Die Spitz bewijst zo dat lef, lawaai en verbeelding precies zijn wat rock nodig heeft om opnieuw te ontbranden.
(Ontdek albums 40 tot 31 op de volgende pagina!)