“Het voelde alsof we nu ook voor hem iets hebben afgerond”
Een van de meest emotionele momenten vond in september plaats in Noord-Giethoorn, waar Thérèse samen met haar kinderen en vrienden de as van Jonnie uitstrooide. Dat deed ze precies zoals hij het wilde. “Hij zei altijd: ‘Doe voor mij niet te veel moeite als ik er niet meer ben. Doe een steen om mijn poot en gooi me in het Molengat.’ Dat hebben we gedaan”, deelt Thérèse. Het afscheid bracht herinneringen naar boven aan hun gezamenlijke leven, vakanties en momenten van rust op het water.
Het ritueel voelde voor Thérèse als een afronding. “Het was heel mooi en heel verdrietig. Het voelde alsof we nu ook voor hem iets hebben afgerond.” Ondanks het intense verlies staat ze er niet alleen voor. Familie, vrienden en het team van De Librije vormen een hechte kring om haar heen, terwijl het restaurant, Jonnie’s levenswerk, doordraait.
Thérèse vindt houvast in haar werk en in de nabijheid die ze nog altijd voelt van haar overleden man. “Misschien”, zegt ze als haar wordt gevraagd of ze vlucht in haar werk. “Maar als ik hier ben, voel ik Jonnie heel erg. Ik voel dat hij er is, ik voel zijn steun.” Ook thuis zoekt ze dat contact bewust op. “Als ik ’s avonds thuiskom, pak ik een glas wijn en ga ik in de keuken bij zijn foto zitten. Dan vertel ik wat ik heb gedaan die dag.” Soms vraagt ze hem zelfs om raad. “En word ik ’s ochtends wakker met het antwoord”, deelt Thérèse.
Die verbondenheid voelt ze ook in de zorg om haar kinderen, vooral als het gaat om zoon Jimmie, die het zwaar vindt om zonder zijn vader in De Librije te werken. “Hij stond voorheen vier dagen per week in de keuken, maar hij vindt het heel moeilijk om hier te zijn. Hij mist zijn vader dan heel erg.” Na een moment van twijfel kwam de oplossing onverwacht vanzelf. “De volgende ochtend kwam Jimmie naar me toe. ‘Mam’, zei hij, ‘ik blijf twee dagen werken en ga de andere twee bij Brass Boer aan de slag.'”
Ondanks het gemis blijft Thérèse vooruitkijken, met Jonnie in gedachten. Het leven zonder hem is anders, maar zijn aanwezigheid voelt nog altijd dichtbij: in het restaurant, in hun herinneringen en in de keuzes die ze nu maakt. “Ik ben sterk, dankzij Jonnie.” Ook dochter Isabel voelt dat. “Ik denk dat papa al heel trots is. Hij zou vooral een trotse vader zijn als we doen waar we gelukkig van worden. Hard werken, eerlijke mensen blijven.”
Eerder bracht het gezin een eerbetoon aan Jonnie op Curaçao. Meer daarover zie je in de video hieronder.