NOS Sport•vandaag, 15:48

Polman: ‘Van helemaal niks naar 9.000 man in Ahoy, iets om trots op te zijn’

“Ik dacht: het is klaar. Dus ik heb gelijk het pakkie weer ingeleverd, haha.” Er kan nog steeds een lach vanaf bij Estavana Polman, een dag na het misgelopen brons op het WK handbal in eigen land.

Het verloren duel met Frankrijk (31-33 na verlenging) markeerde ook het einde van haar interlandloopbaan. “Nu pas komt echt het besef. Wel een beetje een raar gevoel”, bekent de 33-jarige Polman, die de afgelopen vijftien jaar 207 keer het Oranje-shirt aantrok en in die interlands 685 doelpunten maakte. “Maar het is goed zo, het is mooi geweest.”

Woorden van gelijke strekking komen uit de mond van de even oude aanvoerster Lois Abbingh, die na 241 wedstrijden en 930 goals eveneens stopt als international. “Ik ben wel een stukje emotioneler dan gisteren, omdat nu echt iedereen gedag heeft gezegd. Nu weet je echt: dit is de laatste keer geweest.”

Knietjes

Beiden vertellen jarenlang naar het WK in eigen land te hebben toegeleefd, waarbij het ook de kunst was om fysiek goed genoeg te zijn om in actie te kunnen komen. Problemen met de knieën speelden nogal eens parten. “Als je onze knietjes zou openmaken, ziet het er niet best uit”, vermoedt Polman, die door een operatie de Olympische Spelen van Tokio miste.

“Uiteindelijk hebben we superveel genoten van de sport. Het is echt onze passie. Maar we zijn zeker over onze grenzen gegaan. Daarom zeggen we ook tegen die jonge meiden: ‘Pas goed op je lichaam en neem nou gewoon dat weekje rust’. Dat heb ik zelf nooit gedaan. Ik heb daar geen spijt van, nee, maar misschien antwoord ik daar over tien jaar anders op.”

Abbingh: ‘Vierde plekken vormen je en uiteindelijk hebben we wel goud gehaald’

Bij Abbingh was de drang om het toernooi in Nederland te halen de grote drijfveer. “Ik denk wel dat ik over mijn grenzen ben gegaan. Maar dat doe je als topsporter sowieso vaak. Nu misschien een beetje extreem. Ik wilde gewoon heel graag hier staan. Dat laat ik mij niet ontnemen. Uiteindelijk is het het allemaal wel waard geweest. Absoluut.”

Beiden legden de basis voor hun glansrijke carrière op de HandbalAcademie op Papendal. “Vijftien was ik”, herinnert Polman zich. “Twee keer per dag trainen met z’n allen en tussendoor naar school. Dat is een fantastische tijd geweest. Heel erg leuk.”

WK-goud in 2019

Na successen met nationale jeugdteams hielpen ze ook met het grote Oranje de handbalsport in Nederland in de schijnwerpers te zetten. De bijna onwaarschijnlijke oogst: WK-zilver in 2015, EK-zilver in 2016, WK-brons in 2017, EK-brons in 2018 en natuurlijk WK-goud in 2019.

“Ik denk dat ik wel even tijd nodig heb om alles nog een keer echt goed de revue te laten passeren”, zegt Abbingh. “En dan heb ik het niet alleen over de medailles, maar over alle herinneringen die je samen hebt gemaakt. Het is gewoon de helft van ons leven geweest. Heel bijzonder.”

ANPLois Abbingh en Estavana Polman na het bereiken van de WK-finale in 2019

Daar zitten ook die vermaledijde vierde plaats op de Olympische Spelen van 2016 in Rio de Janeiro en de verloren kwartfinales op de Spelen daarna bij. “Vierde plekken horen er ook bij”, vindt Abbingh. “Die momenten vergeet je natuurlijk niet, maar het vormt je ook als sporter en als team. Dat is ook een proces geweest.”

“Uiteindelijk hebben we wel die gouden medaille (in 2019) behaald. Die neemt ook wel de pijn van de dieptepunten weg”, aldus de topscorer van dat WK (71 treffers) en maakster van het winnende doelpunt tegen Spanje in de laatste seconden van de finale.

Abbingh: “Dat goud staat symbool voor de hele reis. Ik besefte dit jaar dat het niet vanzelfsprekend is om vijf medailles op rij te winnen. En dat hebben we wel gedaan in die periode. Dat is wel iets om heel trots op te zijn.”

Feesttent

Het ligt voor de hand om die wereldtitel als hoogtepunt in beider loopbanen te zien. Maar Polman, destijds uitgeroepen tot beste speelster van het WK, noemt iets anders. “Gewoon de hele weg die wij bewandeld hebben: van eigenlijk helemaal niks hebben naar afsluiten in eigen land in Ahoy, volle bak, 9.000 man die naar handbal komen kijken, naar ons. Ja… mooier kan niet. Dat is toch echt de kers op de taart.”

Het zal ook Abbingh altijd bijblijven. “Natuurlijk zal ik terugdenken aan hoe moeilijk de weg hiernaartoe was voor mij persoonlijk, maar ik zal vooral onthouden dat wij voor 9.000 man in een soort feesttent in Ahoy hebben gehandbald.”