“Het was een hel, ik kan het niet anders omschrijven. Terwijl de rest van de wereld feestvierde en gezellig samen was, lag ik in een steriele isolatiekamer, niet wetende of ik het ging overleven. Ik voelde me opgesloten in een kooi, alsof ik straf had voor een onbekende misdaad.
In totaal heb ik daar een maand gelegen, tot ik minder kwetsbaar was. Ik wist dat het voor een goed doel was, maar toch voelde ik me als een gevangene veroordeeld.”
Lees ook Annemieks man overleed op 40-jarige leeftijd: ‘Hij heeft altijd gezegd dat hij niet ouder zou worden’
“Drie jaar geleden had ik me juist zo verheugd op kerst. Ik zou lekker met mijn drie dochters gourmetten, spelletjes doen en onder een dekentje op de bank kerstfilms kijken. We keken er zo naar uit. De kerst ervoor was ik namelijk nog doodziek, ik werd toen behandeld voor baarmoederhalskanker.
Het was een heftig jaar geweest waarin ik noodgedwongen moest stoppen met mijn werk als jurist en in de bijstand kwam. Ook verhuisde ik naar een goedkopere woning dankzij een urgentieverklaring.”
Foute boel
“Ik had dus veel op mijn bordje gehad en vond het niet gek dat ik steeds zo moe was. Zelf dacht ik aan een burn-out, maar toen kreeg ik ook botpijn en minuscule bloedpuntjes op mijn benen en romp. De huisarts zag dat het foute boel was en stuurde me door naar het ziekenhuis om bloed te laten prikken.
Ik was net thuis toen de huisarts mij al belde met de uitslag: ik had acute leukemie en moest meteen terug naar het ziekenhuis voor een langdurige opname. Ik heb alleen maar geschreeuwd. Hoe kón dit? Eerder al de baarmoederhalskanker, vier jaar daarvoor had ik een voorstadium van borstkanker en nu dit weer. Het voelde heftig en oneerlijk.”
“Als de chemokuur niet zou aanslaan, kon ik binnen een paar weken dood zijn.”
“In het ziekenhuis kreeg ik een CT-scan en chemopillen, daarna begon een intensieve chemokuur van zeven dagen lang vierentwintig uur per dag. Deze vorm van chemo is erop gericht om alles te slopen. Hierna heb je nul weerstand en kan iedere verkoudheid fataal zijn. In november was ik drie weken thuis, daarna werd ik voor de tweede zware chemokuur opgenomen.
Na afronding hiervan, vlak voor kerst, werd ik om mij te beschermen verplaatst naar een isolatiekamer. Dit is een kamer met een speciaal afzuigsysteem in het plafond waardoor virussen en bacteriën geen kans krijgen. Alleen voor onderzoeken mocht ik deze kamer uit.”
Kleine overlevingskans
“Bij de diagnose was mij verteld dat ik een overlevingskans van tien tot vijftien procent had. Als de chemokuur niet zou aanslaan, kon ik binnen een paar weken dood zijn. Dat ik wellicht mijn laatste weken hier zou doorbrengen terwijl ik nog zo veel met mijn kinderen wilde doen, was onverteerbaar. Zo wilde ik mijn einde niet doorbrengen.”
Lees ook Van leukemie genezen Nandi van Beurden doet belangrijke oproep in De Slimste Mens
“De dag voor kerst mocht ik naar een grotere isolatiekamer met daarin een tafel met drie stoelen, zodat ik op eerste kerstdag met mijn kinderen spelletjes kon doen.
Zij aten chips en toastjes, maar zelf kreeg ik niets weg. Alles lag open of was kapot: mijn mond, verhemelte, slokdarm, maag en darmen. Overal waren door de chemokuur de slijmvliezen aangetast, dus alles deed pijn.”
Hele dag huilend in bed
“Na anderhalf uur gingen zij weg en was ik gesloopt. Ik wist niet of ik dit ging overleven. Als dit mijn laatste kerst op aarde was, was het knap waardeloos en had ik die liever thuis doorgebracht.
Er was geen garantie dat de kuur zou werken, maar ik had geen keuze. Ik moest deze strohalm grijpen. Ook oud en nieuw vierde ik in isolatie. Het was intens eenzaam, oudjaarsdag heb ik de hele dag huilend in bed gelegen.”
Lees ook Matthijs is 30 en weduwnaar: ‘Ik moet opnieuw ontdekken wie ik ben zonder Eva’
“In januari mocht ik weer even naar huis, in februari volgde een stamceltransplantatie met bestralingen. Er waren veel complicaties, ik heb het ternauwernood overleefd. Ik voelde me schuldig naar mijn dochters. Ik wilde dat ze mij écht kenden en niet alleen een zieke mama.
Therapie hielp mij bij de verwerking van alles, ook schreef ik een boek De Vuurvrouw over mijn ervaringen en het opbouwen van mijn leven na kanker. Gelukkig ben ik genezen verklaard.”
Niet meer leven naar de verwachtingen van anderen
“Van mijn ziekte heb ik veel geleerd. Sinds ik werd geconfronteerd met mijn sterfelijkheid, leef ik niet meer volgens de verwachtingen van anderen. Zo wilde ik altijd al schrijfster worden, maar koos ik voor de studie rechten omdat mijn ouders dat beter vonden.
Nu wil ik iets doen waarmee ik impact kan maken op deze wereld, namelijk met spreken en schrijven, om anderen te inspireren om te kiezen voor een leven dat echt klopt. Ik raakte alles kwijt: mijn baan, geld, relatie, gezondheid en zelfs mijn haar. En juist toen ik alles was verloren, vond ik mezelf.”
Lees ook Nooit meer alleen met kerst, dankzij die éne moedige oproep: Bryan (30) wil nu anderen helpen
“Nooit meer wil ik kerst in isolatie vieren. En nooit meer wil ik alles als vanzelfsprekend zien. Ik ben dankbaar voor elke dag en kijk niet naar het verleden of de toekomst. Nu is het goed, en dat is wat telt.”
Echte rijkdom
“Deze kerst ben ik heerlijk samen met mijn meiden. De kerstboom staat al sinds begin december te stralen, we draaien kerstmuziek en gaan knus op de bank lekker eten. Voor mij geen luxe diner in gala. Huiselijkheid en samen zijn zonder poespas is zo veel meer waard en pas échte rijkdom.”
Nooit meer?
Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je ‘nooit meer’ wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl
Klik hier voor meer Lifestyle