Het project, waar de regisseur al 25 jaar aan werkt, mengt drama, horror en sciencefiction. Met Oscar Isaac, Jacob Elordi, Mia Goth en Christoph Waltz in de hoofdrollen én voorpremières in Venetië en Toronto, zijn de verwachtingen torenhoog.
Een droomproject waar del Toro al 25 jaar naar toe werkt
Del Toro staat bekend om films met ziel en verbeelding. Met The Shape of Water en Pinocchio won hij Oscars, maar dit project voelt persoonlijker. Al sinds de jaren negentig droomde hij ervan Frankenstein te verfilmen. Pas nu techniek, budget en de juiste cast samenvielen, durfde hij de stap te zetten.
De regisseur noemt het zijn meest intieme film tot nu toe: niet groter of luider, maar dieper en verfijnder. Dat zie je terug in elk detail: het ontwerp van het schepsel, de lichtval in de laboratoria, de geladen stilte tussen maker en creatie. Del Toro wil vooral emotie oproepen, niet enkel spektakel.
Sterrencast brengt het monster en zijn maker tot leven
De bezetting is indrukwekkend. Oscar Isaac speelt Victor Frankenstein, terwijl Jacob Elordi de rol van zijn tragische schepping op zich neemt. Hun samenspel belooft tegelijk gevaarlijk en ontroerend te worden.
Mia Goth en Christoph Waltz vullen het verhaal aan met hun eigen morele complexiteit. Goth maakte naam met de horrorfilms X en Pearl, terwijl Waltz – tweevoudig Oscarwinnaar – excelleert in rollen vol charme en dreiging. Samen kunnen ze Shelleys thema’s van schuld, verlangen en afwijzing een nieuwe intensiteit geven.
Isaac staat bekend om zijn innerlijke gelaagdheid, Elordi brengt zowel fysieke kracht als kwetsbaarheid. Samen vormen ze de kern van het verhaal: twee wezens die elkaars spiegel worden.
Een moderne ode aan Mary Shelley’s klassieker
Mary Shelley’s Frankenstein ging over nieuwsgierigheid en verantwoordelijkheid. Del Toro legt de nadruk op ouderschap, identiteit en eenzaamheid. Angst speelt een rol, maar nooit als eindpunt.
Zijn eigen ervaringen kleuren dat perspectief. De ontvoering van zijn vader in de jaren negentig liet diepe sporen na, en dat gevoel van verlies en machteloosheid sijpelt door in de film. Del Toro zoekt geen goedkope schrik, maar betekenis.
Hij kiest daarbij voor tastbaarheid: praktische effecten waar mogelijk, digitale verfijning waar nodig. Zo blijft het monster menselijk en de mens kwetsbaar. Dat is de essentie van zijn visie: wie durft wie recht in de ogen te kijken?
Eerste reacties: lof en hoge verwachtingen
Tijdens de premières in Venetië en Toronto kreeg de film een staande ovatie. Critici prezen de visuele pracht, de tragiek van de personages en de onmiskenbare signatuur van del Toro.
Binnen de filmwereld gonst het van de Oscar-geruchten: nominaties voor productieontwerp, make-up en acteerwerk worden al genoemd. Dat komt niet door slimme marketing, maar door vakmanschap dat zichtbaar van het scherm spat.
Het meest opvallend: de emotionele impact. Recensenten roemen de helderheid en intensiteit van het verhaal. Dit is geen koude horrorfilm, maar een film die je bijblijft en uitnodigt tot gesprek.
“>De meester van de monsters en zijn ultieme creatie
Del Toro voelde zich altijd verwant met buitenstaanders. Zijn monsters zijn nooit louter eng, maar vaak ook onbegrepen. In deze versie draait alles om misverstanden en erkenning: wie ziet jou echt, en wie bepaalt wat je bent?
De film belooft een intens duet te worden tussen schepper en schepsel. Geen verzoening, maar wel begrip. Misschien groeit dit hoofdstuk uit tot een nieuw monument binnen de lange Frankenstein-traditie. Op 7 november 2025 kan iedereen zelf oordelen.