Meer dan dertig jaar strooit deze herfstige club vanuit Chicago zijn doem en verderf al over de wereld uit. Hoewel herfstig? Ditmaal begint men in juni! Introtrack June blijkt echter niet direct een aanwijzing dat het nu allemaal meer zomers en vrolijker zal klinken. Mistroostige, traag aangeslagen toetsen laten horen dat de zomer niet voor iedereen een feest is. En al helemaal niet voor de grofkorrelig praatzingende vocalist Paul Kühr: June is always cold inside! Hij is zelfs blij dat hij er levend doorheen komt. Het is overigens maar zeer de vraag of onze Paul hier echt zijn gevoelens bloot legt, want Major Arcana blijkt een conceptalbum te zijn gebaseerd op de Tarot.
Collega Marco Paasman zei in zijn recensie van het vorige album – uit 2019 alweer – dat de band het element melodie een grote rol speelde. Nu, dat is op Major Arcana niet anders. Misschien is het dan ook wel logisch dat de (voormalige?) deathdoomband zich tegenwoordig in de markt zet als dark metal. In de titeltrack wordt nog met verschillende sferen gespeeld. Daarbij glijden de zwaardere, meer timmerende stukken steeds heel soepeltjes naar de meer melodieus zwevende snaren die die gunst ook weer teruggeven. De wisselingen tussen grunt en cleane zang – die slim genoeg niet altijd gelijk lopen met de wisseling tussen heavy en lichtere muzikale thema’s – zijn al net zo vloeiend. Daarbij gaat de bariton van Kühr in de meer ingehouden passages af en toe aardig richting een clean zingende Nick Holmes van Paradise Lost.
In Mercy en The Dance wordt de afwisseling hard-zacht wat losgelaten en komt de darkmetalband Novembers Doom uitdrukkelijk naar voren. In eerstgenoemde track verdwijnen de grunts ten gunste van langer aangehouden smeekzang: Doooon’t let me goooo! Tokkels pikken de hoofdrol van de zware akkoorden en tempo wordt ingeruild voor sfeer en uitgesponnen solo’s. Mooi is het, maar ik ben er niet zeker van dat het me raakt. Daarvoor klinkt het soms net wat te amechtig (en onderdanig?). Hetzelfde zou kunnen gelden voor het herhaalde “Save me” in de meest epische track, het heerlijk ruimtelijke Bleed Static, maar daar gooit men er heel bijdehand een grunt onder en zelfs een korte “Blegh!”. The Dance kent anders dan Mercy awel wat steviger riffs en zelfs wat grunts, maar de refreinen zijn toch vooral gothic met een hoofdletter G. Hier is het vooral de gitaarsolo die voor vuur moet zorgen en dat gebeurt dan ook met verve.
De naam Paradise Lost is al gevallen en met die band heeft men trouwens niet alleen het vocale pakket en uithoudingsvermogen gemeen, maar ook de afwisseling tussen meer “hitgericht” melodieus werk en wat steviger, robuuster en meer relschopperig werk. Kom maar naar voren Ravenous! I am ravenous… and I take what I want wordt rabiaat toegebeten op een stevige doodsmetalen fundering. Hoewel meer recht voor zijn raap overtuigt Novembers Doom hier voor mij meer omdat veel grotere bands deze stijl al hebben losgelaten en daardoor juist bij een song als deze opzichtige raakvlakken met andere groepen gemeden worden (hoewel er nog toch nog wel een naam komt opborrelen). Lekker oosters klinkende gitaarsolo over de stampende riffs ook. Niet per se vernieuwend, maar wel met 100% overtuiging. Ik houd ervan.
Nog een favoriet is The Fool. Wat een berentrack is dat! Waarom? Omdat de emoties niet als afzonderlijke kant-en-klaar-maaltijden worden opgediend, maar soms met elkaar vechten en dan weer in elkaar opgaan. Wanneer Kühr gevoelvol zijn wanhoop naar voren brengt – I ignored the lies for far too long! – ratelen de drums daaronder maar door, de ingehouden energie verwoordend die een keer tot uitbarsting moet komen. En juist wanneer er woedend gegrunt wordt is daar dat sprankje hoop in het gitaarwerk. Aftoppen met weer een vurige klassieke gitaarsolo en een paar hamerende sloopriffs en we zijn er wel zo’n beetje! Oh, en de mix en mastering is van Dan Swanö dus ik hoef eigenlijk niet te zeggen dat het geluid warm, rond en zwaar is met ruimte voor alle instrumenten en vocalen. Daar profiteren de meer epische songs op de plaat natuurlijk alleen maar van.
Afwisseling troef dus op de twaalfde van Novembers Doom (in Dusking Day komen er naast een plakkerige riff zelfs wat black screams voorbij). En daarmee is Major Arcana is een overtuigend en gevarieerd werk op het snijvlak van dark metal en doom/death, waarbij die laatste (tarot-)kaart gelukkig ook getrokken wordt. Dat had misschien iets vaker mogen gebeuren, maar eigenlijk heeft de plaat maar één ding tegen. Op dezelfde dag dat Major Arcana verschijnt, komt in hetzelfde genre de nieuwe Paradise Lost uit. Eens kijken hoe die twee zich tot elkaar verhouden.
Score:
83/100
Label:
Prophecy Productions, 2025
Tracklisting:
- June
- Major Arcana
- Ravenous
- Mercy
- The Dance
- The Fool
- Bleed Static
- Chatter
- Dusking Day
- XXII
Line-up:
- Paul Kühr – Vocalen
- Larry Roberts – Gitaar, vocalen
- Vito Marchese – Gitaar
- Mike Feldman – Basgitaar
- Gary Naples – Drums
Links: