Geschreven door Dypfrys op 20-09-2025 om 16:12.

Deze zwarte doornstruik houdt niet op met groeien! Blackbriar (letterlijk: zwarte doornstruik) is terug met een derde album. De titel luidt: A Thousand Little Deaths. De term ‘little death’ of ‘le petit mort’ wordt normaal gesproken gebruikt om zogenaamde post-coïtale dysforie te omschrijven. Oftewel keihard janken na de seks! In eerste instantie denk je: wat de neuk is dit voor titel? Maar dan dringt het besef door. Deze mix van euforie en melancholie is exact wat de filmische gothic metal van Blackbriar oproept. De band stelt zelf dat er een verborgen persoonlijke rode draad in de teksten te vinden is. Laten we samen eens op ontdekkingstocht gaan!

Blackbriar bracht in 2021 via crowdfunding The Cause of Shipwreck uit. Een album dat na de veelbelovende singles en EP’s een volwassen plaat werd. Het talent van deze band was niet te missen. Zware Metalen was er als de kippen bij om dit wonderlijke gezelschap te interviewen. Nuclear Blast Records tekende de band in 2023 en A Dark Euphony was het vervolg. Het album werd breed opgepikt en kreeg lovende recensies en publieksrespons. Volgens mijn collega Lara van Sundert was het album een “samenhangend meesterwerk”. Na bijna twee jaar komt de band terug met A Thousand Little Deaths. Een bijzonder muzikaal album met diepe contrasten en enigmatische zang.

Een korte inleidende cello en piano zetten de sfeer. Na twintig seconden opent het album met de combinatie van zware bassen en scherpe keyboardklanken. Al snel blijkt dat we met een track vol drama te maken hebben. Een a capella, sirenegezang, wilde toonveranderingen en een harmonieuze bombastische climax: de dramatiek spat er vanaf. De track gaat over het sprookje Blauwbaard die zijn vrouwen verbood een kamer te betreden, en deden zij dat wel werden ze daar vermoord. De track omschrijft vooral het moment dat een en ander al te laat is en er geen weg meer terug is. Als opener van het album werkt het bij mij vooral als het moment van nieuwsgierigheid naar wat de vrouwen bezielde voordat ze de kamer binnenstapten. De productie van het album is behoorlijk gepolijst. Misschien zelfs wat veilig. Hoewel de riffs aanwezig zijn ligt de nadruk op de vocale lijnen. Iets wat de doorsnee fan van Blackbriar natuurlijk niet zal verbazen.
The Hermit and the Lover is een typische tweede track die de wat meer structuurgebaseerde en hardere kant van de band verkent. De solo komt redelijk onverwacht, valt binnen, komt snel tot een hoogtepunt en geeft het woord terug aan zangeres Zora Cock. Dit is het meest metalen nummer van de plaat.

The Fossilized Widow is een duistere wals die vooral tot bloei komt door de keyboardlijnen die zich om de vocalen heenwerken als een snelgroeiende klimop. De track bouwt op naar een climax. Deze doet behoorlijk horror aan met keiharde cymbaalslagen. Je voelt je meegenomen in een onheilspellend sprookje door de theatrale teksten en orkestratie. My Lonely Crusade is een ballad die opbouwt naar een emotionele ontknoping. Een wat mid-tempo klaagzang die subtiel en emotioneel is. Floriography is zo’n track die je niet middenin het album ziet aankomen. Vooral omdat het zo’n sterke song is, verwacht je hem eerder. Zie het als een cadeautje van de band! Het is een opvallende track die zijn impact niet mist. De slagvaardige drums geven het tempo aan en de riffs wisselen orkestrale elementen af. The Catastrophe That Is Us is een wat meer breekbaar nummer. Deze gevoeligheid laat hem wegvallen in het album als geheel. En hier is iets wat de plaat als geheel wat opbreekt: het album is niet overal even dynamisch. Hierdoor mis je de urgentie als de band blijft voortdromen en mijmeren. Zo ook bij A Last Sigh of Bliss. Een dromerige track vol melancholie maar een die meer van hetzelfde biedt. Green Light Across The Bay is een cinematisch liedje dat veel ruimte laat. De golvende muziek is passend bij de tekst. De prikkelende stem van Zora Cock brengt het refrein naar een hoogtepunt. In de coupletten voelt de zang wat gehaast, bijna chaotisch.

I Buried Us biedt de typische “stop-go-aanpak” zou ik bijna zeggen die we van Blackbriar gewend zijn. Gefluister wordt afgewisseld met de stellende walsen waarbij de drums voortstuwen. Elke keer knalt de band er weer een ontknoping door. Meer van hetzelfde? Misschien, maar als je hier voor Blackbriar bent word je op je wenken bediend. Harpy met zijn harmonieuze refrein vliegt als een majestueuze vogel het album uit. De orkestrale elementen zetten de dramatiek kracht bij. Tekstueel is het een aanroep van de mythologische vogel. Precies die aanroepende kwaliteiten klinken door in de zang. Als ik in een slechte bui was zou ik zeggen: een beetje als een kind dat om z’n moeder schreeuwt in de supermarkt.

A Thousand Little Deaths is echt een mooi album geworden met hoogtepunten en zonder duidelijke dieptepunten. Een aantal tracks sneeuwen wat onder, misschien door het lichte gebrek aan dynamiek tussen de tracks onderling. Tevens is de muzikale complexiteit van de tracks beperkt. De nadruk ligt op impact creëren en emoties uitlokken. Iets wat vanaf het begin al typerend is voor de muziek van Blackbriar. De uniformiteit van de tracks kan je ook uitleggen als een kracht: je weet wat je kan verwachten. De verhalende door gothic beïnvloede muziek raakt snel een gevoelige snaar. Ze weet je mee te voeren langs melancholische dromen en momenten vol dramatiek. Qua concept voert Zora Cock de luisteraar langs een opbouw van verlies en metamorfoses. Het is als een droom waarbij de controle elke keer door je handen lijkt te glippen als je harder wil vastpakken. Dat is hoe ik het hoor, ,want de teksten bieden ruimte voor eigen interpretatie. Voor mensen die hun gothrock/metal graag keiglad en gepolijst ontvangen is dit het album. Voor mensen die meegevoerd willen worden op donkere reizen is A Thousand Little Deaths een uitgelezen kans. Als je een cinematische plaat wil luisteren dit jaar dan mag je deze niet missen!

Score:

88/100

Label:

Nuclear Blast Records, 2025

Tracklisting:

  1. Bluebeard’s Chamber
  2. The Hermit and the Lover
  3. The Fossilized Widow
  4. My Lonely Crusade
  5. Floriography
  6. The Catastrophe That is Us
  7. A Last Sigh of Bliss
  8. Green Light Across the Bay
  9. I Buried Us
  10. Harpy

Line-up:

  • Zora Cock – Zang
  • Bart Winters – Gitaar
  • Robin Koezen – Gitaar
  • Ruben Wijga – Keyboards
  • Siebe Sol Sijpkens – Basgitaar
  • René Boxem – Drums

Links: