Een vriend van mij heeft sinds kort een jonge vriendin. Niet omdat hij knap of slim is, maar hij is gewoon rijk. En u weet: een bepaald soort vrouwen is daar gevoelig voor. Niet de slimste soort. Of misschien juist wel.
Hoeveel jonger ze is? Bijna vijfenveertig jaar. Donderdag maakte hij op zijn 71ste zijn kerstdinerdebuut bij zijn nieuwe schoonouders, waar haar broertjes hem uit balorigheid aan de bejaardentafel hadden gezet. Zijn verse liefje zat met haar leeftijdgenoten aan de lactosevrije vegadis. En dan ook nog in het glutenallergiehoekje.
Het gezelschap bestond uit bijna vijftig familieleden verdeeld over twee rijkversierde tafels in een groot familiehuis in de Achterhoek. Hij zat naast de opa van zijn nieuwe vriendin. Die is negenennegentig en liet hem onmiddellijk weten dat hij komend jaar de honderd gaat aantikken. En daarna gaat hij lekker dood. Euthanaspuitje. Afgesproken met de tehuisarts. Mooi geweest. Aftakelen in een pamper is alleen voor dombo’s.
Toen vroeg hij aan mijn vriend wie hij was en wat hij daar precies kwam doen. Die vertelde dat hij de nieuwe liefde van zijn kleindochter Rosalie was. Waarop de oude baas onmiddellijk begon: „Oh dat ben jij. Jij bent die rijke viespeuk die aan ons jonge blaadje zit te knabbelen.”
De broertjes van Rosalie hadden opa niet voor niks naast hun nieuwe zwager gezet. Er moest aan zo’n jaarlijks suf familiediner ook gelachen worden. Binnen de kortste keren vroeg opa zich schreeuwend af waarom hij in godsnaam naast deze vunzige prins Andrew moest zitten. En waar hij het met deze kinderlokker over moest hebben? Zijn teddyberenverzameling?
Hij eiste direct een andere plek aan tafel. Het probleem was dat al jaren niemand naast opa wilde zitten. Mijn vriend bood voorzichtig aan om bij Rosalie aan te schuiven aan de jongerendis, maar aan die tafel had niemand trek in deze belegen carnivoor. Ook opa was daar fel tegen. Die enge Woody Allen moest zo ver mogelijk bij zijn kleindochter uit de buurt blijven. Nee dan maar naast hém. Dan kon hij deze pedo een beetje in de gaten houden.
Jake Paul was volgens opa een metafoor voor onze planeet
Daarna ging opa los. Vrolijk gekruide meningen over de Gaza-genocide, de geslepen Rutte die de geriatrische vredestichter Trump geleerd heeft hoe je de waarheid zwart moet lakken, over de Olympische Winterspelen zonder sneeuw, over Groenland dat binnenkort zonder bloedvergieten van eigenaar verandert, over Poetin die humor heeft omdat hij vindt dat de VS Venezuela niet mogen binnenvallen, over de slaafjes in de Amsterdamse sportschool Saint & Stars die de rotzooi van de geëngageerde gordelkrengen moesten opruimen…
Hierop riep een meisje vanaf de vegadis dat hij ‘tot slaaf gemaakten’ moest zeggen. Waarop opa riep dat hij schijt had aan hun wollige woke wauwelwoorden. Opeens begon hij zijn dure bourgogne door een rietje te drinken. Dat deed hij uit solidariteit met Jake Paul, die zich voor de ogen van tachtig miljoen kijkers onlangs had laten verbouwen door een échte bokser. Hij hield er veertig miljoen dollar aan over. Plus een kop die voorlopig met vier titaniumplaten bij elkaar wordt gehouden. Jake Paul was volgens hem een metafoor voor onze planeet.
Tot slot bracht hij een toost uit op het laatste legale vuurwerkseizoen dat nu al een eclatant succes is. De zwaargewonden zijn niet meer op één hand te tellen. Als je die hand tenminste nog hebt. Hoewel hij de laatste tijd ook de indruk had dat veel vrouwen door een afgezwaaide vuurpijl hun wenkbrauwen waren kwijtgeraakt. Hij zag zoveel dames met tragische viltstiftstreepjes boven hun ogen. Terwijl we onze wenkbrauwen harder nodig hebben dan ooit. Er valt namelijk veel te fronsen. Heel veel zelfs.
Hierna stond hij op, wenste de beide tafels een vrolijke voortzetting van de maaltijd. Zowel de groenvoerknagers als de bejaarde reerugbruten. Verder raadde hij Rosalie aan om snel in gemeenschap van goederen te trouwen. En daarna lekker scheiden. Mijn vriend kreeg tot slot een knipoog. Een hele vette knipoog.
Hierna riep hij verre van dramatisch: „Lieve mensen, dit was mijn laatste rondje Kerst. Ik wens jullie het allerbeste.”
Geef cadeau
Deel
Mail de redactie
De journalistieke principes van NRC