Galeria zdjęć Roma Gąsiorowska o przedwczesnej utracie mamy 
1/8
Tomasz Gzell / PAP
Mama umarła na raka, świat, jaki znałam, skończył się. Musiałam zbudować nowy. Pomogła terapia. Krok po kroku wychodziłam z traumy, ucząc się żyć. I ucząc się chcieć żyć. Wiem, to jest mocne, co powiedziałam, ale tak to wyglądało. Kiedy nagle masz czarną dziurę, nie rozumiesz, dlaczego i po co jesteś na świecie, uczysz się cieszyć tym, że świeci słońce i że są kwiaty i że życie jeszcze może być piękne. Dziś wiem, że dzięki tym trudnym doświadczeniom jestem tym, kim jestem i tu gdzie jestem. / „PANI”
O terapii 
2/8
Adam Ciereszko / PAP
Mam za sobą przeróżne formy pracy nad sobą w różnych terapiach. I to już od początku mojej drogi zawodowej. To było przez fakt, że gdy miałam 18 lat, moja mama umarła. To jest nazwane w psychologii jako największa z traum, jakiej człowiek może doświadczyć. I dlatego mówię, że prawdopodobnie dlatego wybrałam zawód aktorki, żeby zrozumieć, kim jestem, bo to zbiegło się z trudnym dla mnie czasem. Gdyby nie to, że poszukiwałam wtedy siebie, miałam psychoterapię, uczyłam się na nowo funkcjonować, to pewnie nie do końca bym się zbudowała. Miałabym duże problemy ze znalezieniem spokoju i szczęścia. / „VIVA!”
O oswajaniu lęku przed stratą 
3/8
Leszek Szymański / PAP
Gdy rodzi się dziecko, musisz zmierzyć się już nie tylko z demonami przeszłości czy zdobyć wiedzę na temat psychiki dziecka, ale oswoić choćby lęk przed lataniem samolotem. Ja wsiadałam do samolotu i myślałam: „a co będzie z moimi dziećmi, jeśli samolot się rozbije?”. Udało się pokonać te myśli. Wcześniej pokonałam lęk wysokości, lęk przestrzeni, po wypadku samochodowym zdałam na prawo jazdy. / „PANI”
O cenie sukcesu 
4/8
Andrzej Rybczyński / PAP
Żyjemy w czasach nieustającej oceny, porównań, konkurowania, wyścigu. Katujemy siebie na wielu polach, dążąc do ideału, którego nie ma, który jest wyretuszowany i zbudowany przez sztab ludzi. Warto o tym głośno mówić, bo ludzie sukcesu — tak samo, jak wszyscy inni ludzie — czasem mają lepsze, czasem gorsze momenty. Muszą wykonywać ogromną pracę, żeby znajdować się w miejscu, w którym są, a potem się tam utrzymać. A to obarczone jest dużym stresem i ogromnym wysiłkiem, ale przede wszystkim wymaga siły psychicznej i dystansu. / Onet
O koleżeńskiej zawiści 
5/8
Grzegorz Michałowski / PAP
Na pierwszym roku studiów debiutowałam w filmie Jerzego Stuhra, co było dla mnie ogromną nobilitacją. Podkreślał, że ma nosa do osób, które wybiera. Mówił, że zrobię dużą karierę w filmie – to dawało mi ogromnego kopa. […] Czułam w tamtym momencie dystans, bo ciężko znosić sukcesy osoby obok. To są naturalne reakcje i postawy, bo gdy pniemy się w górę to jesteśmy inspiracją, ale też zagrożeniem. Szybko wówczas zrozumiałam, że będzie mi łatwiej przyjaźnić się z osobami, które ten sukces też osiągają. / WP
O przemocy w polskich domach 
6/8
Ireneusz Sobieszczuk / PAP
Prym wiedzie przemoc emocjonalna, będąca wciąż tematem tabu, czymś, na co się przyzwala i od czego odwraca się wzrok. Jako społeczeństwo mamy jeszcze dużą lekcję do odrobienia. Myślę, że z tym mamy główny problem: nie wiemy, co to znaczy zaopiekowanie się sobą, swoimi emocjami na tyle, żeby nie przerzucać i nie oczekiwać od drugiej osoby, że coś za nas załatwi. / Onet
O ślubie branym w dniu katastrofy smoleńskiej 
7/8
Marcin Kmieciński / PAP
Bardzo szybko postanowiliśmy wziąć ślub, który odbył się 10 kwietnia 2010 r. Śmieszą mnie reakcje hejterów w necie, którzy piszą, jak mogliśmy zaplanować sobie ślub w taki dzień. Ale serio… Bardzo długo nie wiedzieliśmy, co się stało, bo nie mamy telewizora. O katastrofie dowiedzieliśmy się od naszych gości. Dzwoniła moja siostra, potem ojciec Michała. Byłam w takim ferworze przygotowań i napięciu, że niewiele zrozumiałam z tego, co do mnie mówią. Dopiero dużo później zaczęło wszystko do nas docierać. Zresztą nie organizowaliśmy hucznego wesela, to było kameralne przyjęcie dla przyjaciół w zaprzyjaźnionej knajpie. / „PANI”
O zmianach w życiu osobistym 
8/8
Paweł Przybyszewski / FORUM
Nasza historia skończyła się dawno temu. Przez długi czas milczeliśmy na ten temat. Nie chcieliśmy publicznie poruszać naszych prywatnych spraw. Już bardzo długo nie jesteśmy razem. […] Masz rodzinę, jesteś odpowiedzialny za dzieci, jest alkohol. Ten temat był i jest problemem. Wtedy podejmuje się kolejne kroki, żeby sobie poradzić. A jeśli jesteś rodziną alkoholika, to też masz do wykonania ogromną pracę. Musisz działać razem z osobą, która ma coś do przerobienia. Samemu coś przerobić. Wykonywaliśmy tę pracę wszyscy razem. I dalej ją wykonujemy. To, że się rozwiedziemy, nie oznacza, że nie mamy razem dzieci. Mamy i będziemy je mieć. Najważniejsze, by dzieci nie doświadczały sytuacji, które będą narażały je na stres związany z problemem alkoholowym. To trudne i świadome podejście. / naTemat