Urodzona 15 kwietnia 1938 r. w Tunisie, wówczas Tunezja była protektoratem Francji, Claudia Cardinale dorastała w rodzinie sycylijskiej. W dzieciństwie posługiwała się trzema językami: francuskim, arabskim oraz sycylijskim dialektem włoskiego.

Pierwsze kroki w świecie filmu stawiała w latach pięćdziesiątych XX w., kiedy wraz z kolegami z klasy pojawiła się w krótkometrażowej produkcji francuskiego reżysera Rene Vautiera. Film ten został dostrzeżony na festiwalu w Berlinie, co otworzyło przed Cardinale drzwi do kolejnych ról.

Kultowe produkcje. Dzięki nim podbiła Hollywood

Jej debiut w pełnometrażowym filmie fabularnym miał miejsce w obrazie „Goha” Jacques’a Baratiera, gdzie wystąpiła u boku Omara Sharifa. Przełomem w karierze okazało się zwycięstwo w konkursie na najpiękniejszą Włoszkę w Tunezji w 1957 r., które zaowocowało wyjazdem na festiwal filmowy w Wenecji. Niedługo później Cardinale przeprowadziła się do Rzymu i rozpoczęła naukę w szkole aktorskiej.

Na początku lat sześćdziesiątych była już jedną z najważniejszych postaci włoskiego kina, które przeżywało wówczas swój złoty okres. W tym czasie zagrała w takich filmach jak „Rocco i jego bracia” (1960), „Lampart” (1963) Luchino Viscontiego, „Il bell’Antonio” (1960) Mauro Bologniniego oraz „8 i pół” Federico Felliniego (1963). Jej talent doceniono także w Hollywood, gdzie wystąpiła w „Pewnego razu na Dzikim Zachodzie” Sergio Leone oraz w „Różowej Panterze” Blake’a Edwardsa.

Problemy z głosem i przełom w karierze

Mimo że uroda Cardinale była szeroko komentowana przez prasę i fanów, jej głos nie zawsze odpowiadał wyobrażeniom reżyserów. W wielu włoskich produkcjach korzystano z lektorki, która podkładała kwestie wypowiadane przez aktorkę. Jej naturalna barwa — niska i lekko zachrypnięta — kontrastowała z rolami delikatnych, dziewczęcych bohaterek. Przełom nastąpił w filmie „8 i pół”, gdzie po raz pierwszy pozwolono jej mówić własnym głosem.

Ponad 90 filmów i międzynarodowe uznanie

W trakcie swojej kariery Claudia Cardinale wystąpiła w ponad dziewięćdziesięciu filmach. W 1993 r. podczas festiwalu w Wenecji została uhonorowana Złotym Lwem za całokształt twórczości, a na festiwalu w Berlinie otrzymała honorowego Złotego Niedźwiedzia. Od 1999 r. pełniła funkcję Ambasadora Dobrej Woli UNESCO.

Aktorka wielokrotnie podkreślała w wywiadach, że nie uważała za konieczne ujawnianie szczegółów ze swojego życia prywatnego czy epatowanie nagością na ekranie. Jej zdaniem tajemniczość była kluczowa dla budowania wizerunku aktorki. Mimo takiego podejścia Cardinale stała się jednym z symboli seksapilu lat sześćdziesiątych.

Pożegnanie z Alainem Delonem

W ubiegłym roku Claudia Cardinale pożegnała Alaina Delona, z którym wystąpiła w „Lamparcie”. W swoim pożegnaniu nawiązała do postaci Angeliki, którą zagrała w tym kultowym filmie, podkreślając więź z czasami świetności włoskiego kina.

Polecamy również:

„Uważałam, że skandale nie są konieczne”. Cardinale o roli aktorki