StarCraft to coś więcej niż gra – to fundament, na którym Blizzard zbudował swoje imperium. Choć Warcraft położył podwaliny, to właśnie kosmiczna saga o konflikcie Terran, Zergów i Protossów katapultowała studio do panteonu branżowych gigantów.
Mimo tego statusu, seria od lat pozostaje w uśpieniu. Od premiery Legacy of the Void minęła już dekada, a poza remasterem „jedynki” (i kilkoma anulowanymi projektami), fani nie dostali nic nowego.
Dalsza część tekstu pod wideo
Uniwersum StarCrafta ma gigantyczny potencjał na nowe historie. Można by przenieść akcję na Ziemię, która do tej pory była tłem wydarzeń, albo eksplorować nieznane zakątki galaktyki z zupełnie nowymi rasami. Wyobraźnia podpowiada dziesiątki scenariuszy – polityczne intrygi wewnątrz frakcji, moralne dylematy czy skupienie się na mniejszych, osobistych historiach zamiast na epickim ratowaniu wszechświata. Nowoczesny silnik i dekada rozwoju w projektowaniu gier mogłyby tchnąć nowe życie w skostniały gatunek RTS.
Jest jednak druga strona medalu. StarCraft II zakończył się w sposób niemal idealny. Finał Legacy of the Void domknął wątki głównych bohaterów, dał graczom poczucie spełnienia i ustanowił kruchy, ale jednak pokój między zwaśnionymi rasami. Czasem lepiej zostawić legendę w spokoju, niż rozmieniać ją na drobne.
Blizzard ma w rękawie inne asy – Diablo, Overwatch czy Warcraft – które naturalnie ewoluują. StarCraft osiągnął już swoją formę doskonałą, zarówno pod względem mechaniki, jak i narracji. Choć serce fana krzyczy „chcę więcej”, rozsądek podpowiada, że „trójka” mogłaby być krokiem w tył. Może więc lepiej, by StarCraft pozostał tym rzadkim w gamingu przykładem serii, która wiedziała, kiedy ze sceny zejść niepokonanym.