Początek listopada to w Polsce czas ciszy i skupienia. Odwiedzamy cmentarze, zapalamy znicze i wspominamy tych, którzy byli częścią naszego życia. To moment, w którym refleksja nad przemijaniem łączy się z wdzięcznością za życie i dokonania osób, których nie ma już wśród nas.
***
Artur Sarnat (20 września 1970 r. — 17 listopada 2024 r.)
Artur Sarnat (Foto: FOTO: TOMASZ MARKOWSKI / PRZEGLAD SPORTOWY / newspix.pl)
Bramkarz znany przede wszystkim z występów w barwach Wisły Kraków. Z Białą Gwiazdą zdobył dwa mistrzostwa Polski (1998/1999, 2000/2001), Puchar Polski (2001/2002), puchar ligi (2000/2001), a także Superpuchar Polski (2001/2002). Między występami w zespole z Małopolski wiosną 2002 r. grał w tureckim Diyarbakirsporze Kulubu. Wrócił stamtąd do Krakowa, a później zagrał jeszcze kilkanaście razy w Ekstraklasie w barwach Polonii Warszawa.
Gdy przechodził do Białej Gwiazdy, ta ledwo wiązała koniec z końcem, a po kilku latach stała się wymarzonym miejscem pracy dla polskich ligowców. — W miesiąc można było zgarnąć fortunę — mówił w rozmowie z Przeglądem Sportowym Onet w kwietniu 2021 r.
***
Jan Furtok (9 marca 1962 r. — 26 listopada 2024 r.)
Jan Futrok (Foto: Foto Marcin Bulanda / PressFocus / newspix.pl)
Jeden z najbardziej znanych piłkarzy w historii GKS-u Katowice. Występował w tej drużynie najpierw w latach 1979-1988, a następnie 1995-1988. W 299 meczach strzelił 122 gole. Ponadto miał okazję grać także w zespołach z niemieckiej Bundesligi. W 1988 r. dołączył do Hamburger SV, gdzie w 135 spotkaniach zanotował 51 trafień. Po pięciu latach spędzonych w tej ekipie zmienił barwy na Eintracht Frankfurt, w którym w latach 1993-1995 rozegrał 53 mecze i zdobył 9 bramek. Na koniec swojej kariery wrócił do Katowic i gdy ją zakończył, nadal pozostał związany z tym klubem, gdzie pełnił funkcję trenerskie.
Furtok pokazywał się ze świetnej strony również w reprezentacji Polski. W latach 1984-1993 rozegrał w niej 36 meczów, w których 10 razy wpisywał się na listę strzelców. Jego najsłynniejsza bramka to ta zdobyta przeciwko San Marino, kiedy to napastnik skierował futbolówkę do siatki… ręką i uratował kadrę przed sensacyjną kompromitacją.
— Wszystko sobie sam wyszarpałem, od zera. Dlatego wiem, że ciężką pracą można dojść bardzo daleko. Ale ja mogłem jeszcze dalej — opowiadał kiedyś w rozmowie z Antonim Bugajskim z „Przeglądu Sportowego”.
***
Lucjan Brychczy (13 czerwca 1934 r. — 2 grudnia 2024 r.)
Lucjan Brychczy (Foto: MARCIN SZYMCZYK/FOTOPYK / NEWSPIX.PL / newspix.pl)
Jedna z największych legend w historii polskiej piłki nożnej. Urodził się w 1934 r., a swoją piłkarską karierę rozpoczął już w 1945 r. Pierwsze kroki stawiał w barwach Pogoni Nowy Bytom. Później występował jeszcze w Stali Łabędy i Stali Gliwice. W 1954 r. trafił do Legii Warszawa i to z występów w tym klubie jest najbardziej znany.
W stołecznym klubie spędził łącznie 18 lat, rozegrał w nim 368 spotkań i strzelił w nich 182 bramki. Brychczy występował także w reprezentacji Polski i w niej także zaliczył wiele udanych występów. W 58 rozegranych meczach zanotował 18 trafień. O ściągnięcie do siebie legendarnego napastnika zabiegały swego czasu Real Madryt czy AC Milan, jednak nie mógł on zmienić klubu na zagraniczny ze względu na to, że był zawodowym oficerem.
Po zakończeniu kariery przez wiele lat pracował w Legii. W pewnych okresach jako główny trener, w innych jako asystent. Zaliczył także epizod jako selekcjoner reprezentacji Polski w trakcie igrzysk olimpijskich. W 2014 r. został członkiem Klubu Wybitnego Reprezentanta i w tym samym roku ustanowiono go honorowym prezesem Legii.
***
Israel Vazquez (25 grudnia 1977 r. — 3 grudnia 2024 r.)
Israel Vazquez (Foto: Jacob de Golish / Stringer / Getty Images)
Był ikoną boksu, której walki przyciągały tłumy fanów i zyskał przydomek „Magnifico”, czyli „wspaniały”. Jego rywalizacja z Rafaelem Marquezem uznawana jest za jedną z najbardziej emocjonujących w historii tego sportu, obaj zmierzyli się czterokrotnie w latach 2007-2010.
Zakończył karierę w 2010 r. ze względu na kontuzje z 44 zwycięstwami (32 przez nokaut) i pięcioma porażkami na koncie. Słynny trener Freddie Roach nazwał go „jednym z najlepszych bokserów”, z jakimi miał zaszczyt pracować.
***
Wiktor Pysz (3 maja 1949 r. — 10 grudnia 2024 r.)
Wiktor Pysz (Foto: TADEUSZ BACAL /NEWSPIX.PL / newspix.pl)
Rozpoczął karierę sportową w Podhalu Nowy Targ, gdzie zdobył mistrzostwo Polski w hokeju na lodzie w 1966, 1973 i 1974 r. W 1967 r. zagrał w jednym meczu reprezentacji Polski przeciwko Węgrom. Po zakończeniu kariery zawodniczej, Pysz rozpoczął pracę jako trener w Podhalu, z którym w 1980 r. świętował wicemistrzostwo Polski. Następnie wyjechał do Niemiec, gdzie prowadził zespoły EV Stuttgart, Augsburger Panther i Adler Mannheim.
W 1999 r. objął stanowisko selekcjonera reprezentacji Polski, a swój największy sukces w tej roli osiągnął w 2001 r., kiedy to prowadzona przez niego drużyna awansowała do Elity podczas mistrzostw świata Dywizji IA w Grenoble.
Pysz pozostawał na stanowisku do 2004 r., a w sezonie 2006/2007 cieszył się z mistrzostwa Polski z Podhalem. Następnie został kierownikiem wyszkolenia Polskiego Związku Hokeja na Lodzie, a w 2009 r. ponownie objął funkcję selekcjonera reprezentacji — tym razem na trzy lata.
***
Rik Van Looy (20 grudnia 1933 r. — 17 grudnia 2024 r.)
Rik Van Looy (Foto: Keystone-France / Contributor / Getty Images)
Mistrz świata w latach 1960-1961 w wyścigach ze startu wspólnego. Dwukrotnie zdobył także tytuł mistrza Belgii oraz wygrał siedem etapów prestiżowego Tour de France. Jego osiągnięcia w kolarstwie przyniosły mu międzynarodową sławę. Nazywano go „Cesarzem Herentals”.
Był jednym z trzech kolarzy, którzy wygrali co najmniej jeden z pięciu „monumentów kolarstwa”. Trzykrotnie triumfował w Paryż-Roubaix, dwukrotnie w wyścigu Dookoła Flandrii, a także odniósł zwycięstwa w Mediolan-San Remo, Liege-Bastogne-Liege i Giro di Lombardia (obecnie Il Lombardia). Na jego cześć nazwano wyścig z Westerlo do Herentals.
***
Agnes Keleti (9 stycznia 1921 r. — 2 stycznia 2025 r.)
Agnes Keleti (Foto: Istvan Derencsenyi / Stringer / Getty Images)
Uchodziła za jedną z najwybitniejszych gimnastyczek wszech czasów. Na igrzyskach olimpijskich debiutowała w wieku 31 lat, w Helsinkach w 1952 r. (w 1948 r. odniosła kontuzję), jednak już przed II wojną światową zdobywała tytuły mistrzyni Węgier. Z pochodzenia Żydówka, razem z matką i siostrą zdołała uratować się z Holokaustu. Brała udział także w IO w Melbourne w 1956 r. Łącznie wywalczyła na tych dwóch imprezach dziesięć medali, w tym pięć złotych, trzy srebrne i dwa brązowe. Wielokrotnie była medalistką mistrzostw świata.
Keleti musiała zmierzyć się z prześladowaniami Żydów podczas wojny. W 1940 r. została wykluczona ze sportu z powodu swojego pochodzenia. Jej ojciec i część rodziny zginęło w Auschwitz. Sama uniknęła deportacji, bo udało się jej ukryć w wiosce pod Budapesztem. Po zakończeniu kariery sportowej mieszkała w Australii, Izraelu, a po upadku komunizmu wróciła na Węgry. Zmarła tydzień przed 104. urodzinami.
Była najstarszą żyjącą mistrzynią olimpijską. Mimo zaawansowanego wieku pozostawała bardzo aktywna niemal do końca życia. W dniu jej 103, urodzin odwiedził ją jeden z węgierskich dziennikarzy, tworząc niezwykły reportaż.
***
Andrzej Kraśnicki (31 stycznia 1949 r. — 10 stycznia 2025 r.)
Andrzej Kraśnicki (Foto: Foto Norbert Barczyk / PressFocus / NEWSPIX.PL / newspix.pl)
Jeden z najbardziej zasłużonych działaczy w historii naszego sportu. W 2006 r. wygrał wybory na stanowisko prezesa Związku Piłki Ręcznej w Polsce. Funkcję pełnił aż do 2021 r., czyli przez 15 lat. Na ten czas przypadły wielkie sukcesy męskiej reprezentacji Polski: aż trzy medale mistrzostw świata: srebro w 2007 r. i dwa brązowe w 2009 i 2015 r.
Kraśnicki był też przez 13 lat prezesem Polskiego Komitetu Olimpijskiego. Tę funkcję objął po tragicznej śmierci Piotra Nurowskiego w Smoleńsku. Wcześniej pełnił w PKOl rolę wiceprezesa. Przewodził komitetowi do kwietnia 2023 r. Do kolejnych wyborów nie przystąpił.
Był osobą ogromnie cenioną w Międzynarodowym Komitecie Olimpijskim. Szacunkiem, a nawet przyjaźnią darzył go prezes MKOl Thomas Bach. W listopadzie 2024 r. prezydent Andrzej Duda odznaczył go Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.
***
Denis Law (24 lutego 1940 r. — 17 stycznia 2025 r.)
Denis Law (Foto: Evening Standard/Stringer / Getty Images)
W wieku 15 lat podpisał kontrakt z Huddersfield Town, a cztery lata później przeszedł do Manchester City za rekordowe 55 tys. funtów. W 1961 r. przeniósł się do Torino za 110 tys. funtów, jednak pobyt we Włoszech okazał się dla niego bardzo ciężki.
Już rok później Manchester United kupił go za 115 tys. funtów. Każda ze wspomnianych kwot była wówczas w Wielkiej Brytanii rekordowa. W ekipie Czerwonych Diabłów stał się kluczowym zawodnikiem — na Old Trafford spędził 11 lat, zdobywając 237 bramek w 404 meczach. Wynik ten plasuje go na trzecim miejscu w historii MU, zaraz za Wayne’em Rooneyem i Bobbym Charltonem. Karierę zakończył w 1974 r., ponownie jako gracz City.
MU z Lawem w składzie jako pierwsza angielska ekipa triumfowała w Pucharze Europy, wygrywając 4:1 z Benficą w 1968 r. Szkot zdobył także Puchar Anglii, dwa tytuły mistrza Anglii z United oraz sześć zwycięstw w British Home Championship w barwach reprezentacji Szkocji. Jego 11 goli w siedmiu meczach dla kadry w 1963 r., a także trafienie w barwach Reszty Świata przeciwko Anglii na Wembley, przyczyniły się do zdobycia przez niego Złotej Piłki — wyróżnienia przyznawanego najlepszemu piłkarzowi Europy.
Law rozegrał 55 meczów w kadrze, zdobywając dla niej 30 bramek. Jego osiągnięcia w drużynie narodowej ustępują jedynie Kenny’emu Dalglishowi, który zdobył tyle samo goli, ale w 102 występach.
***
Maciej Petruczenko (27 października 1946 r. — 27 stycznia 2025 r.)
Maciej Petruczenko (Foto: Tomasz Kasjaniuk / PZLA / NEWSPIX.PL / newspix.pl)
Wybitny dziennikarz, wieloletni publicysta „Przeglądu Sportowego”, honorowy redaktor naczelny naszej gazety. Od początku zawodowej kariery związany był z „Przeglądem Sportowym”, w którym zatrudnił się w 1970 r. W „PS” pracował na różnych stanowiskach przez ponad 50 lat, także na emeryturze, regularnie publikując na łamach gazety felietony, teksty i komentarze. Pisał przede wszystkim o lekkiej atletyce i ruchu olimpijskim, był także wybitnym znawcą tematyki dopingu w sporcie. Napisał kilka książek, w tym tę, z której był najbardziej dumny, o karierze najwybitniejszej polskiej lekkoatletki Ireny Szewińskiej „Prześcignąć swój czas. Kariera Ireny Szewińskiej od kulis”.
Wielokrotnie wyróżniany za swoje dziennikarskie dokonania. W 1991 r. otrzymał przyznawaną przez Klub Dziennikarzy Sportowych Nagrodę Główną Złotego Pióra, w 2001 r. został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, a w 2020 r. został laureatem Nagrody im. Bohdana Tomaszewskiego (Grand Press) dla najlepszego dziennikarza sportowego roku. W 2021 r. wspólnie z redaktorem naczelnym „PS” Pawłem Wołosikiem z rąk prezesa PKOl śp. Andrzeja Kraśnickiego odebrał honorową nagrodę Fair Play przyznaną „Przeglądowi Sportowemu”.
4 lutego 2025 r. na naszych łamach ukazał się jego ostatni tekst.
***
Borys Spasski (30 stycznia 1937 r. — 27 lutego 2025 r.)
Borys Spasski (Foto: R. Brigden / Stringer / Getty Images)
Legendarny arcymistrz szachowy. Był dziesiątym mistrzem świata w szachach w latach 1969–1972. Jego pojedynek z Amerykaninem Bobbym Fischerem w czasie zimnej wojny przyniósł mu światową sławę.
W 1953 r. Spasski został wysłany na międzynarodowy turniej do Bukaresztu, co było ewenementem w jego wieku. Najsłynniejszy mecz pomiędzy Rosjaninem i wspomnianym Fischerem odbył się w Reykjavíku w 1972 r. Pojedynek przyciągnął uwagę całego świata i stał się jednym z najsłynniejszych wydarzeń w historii szachów. Wówczas nazywano to „rywalizacją systemów”.
***
Fred Stolle (8 października 1938 r. — 5 marca 2025 r.)
Fred Stolle (Foto: Vince Caligiuri / Stringer / Getty Images)
Był jednym z najlepszych tenisistów lat 60. W 1966 r. po wygranej z Johnem Newcombem na turnieju w USA został liderem światowego rankingu. W swojej karierze zagrał w pięciu singlowych finałach turniejów Wielkiego Szlema, z których dwa wygrał. Mocno przyczynił się do trzech wygranych z rzędu Australii w Pucharze Davisa w latach 1964-1966.
Największe sukcesy święcił jednak w grze podwójnej, w której wygrał aż 10 turniejów wielkoszlemowych. Po cztery z nich zdobył, występując w parze z Royem Emersonem i Bobem Hewittem. W dwóch pozostałych grał u boku Kena Rosewalla.
Po karierze sportowej Stolle znalazł pracę w telewizji. Tam przez prawie 50 lat występował w roli komentatora i eksperta.
***
Eddie Jordan (30 marca 1948 r. — 20 marca 2025 r.)
Eddie Jordan (Foto: Darren Walsh / Contributor / Getty Images)
Pod koniec lat siedemdziesiątych założył zespół wyścigowy Jordan Grand Prix, który zadebiutował w Formule 1 w 1991 r. To właśnie w tej ekipie swoje pierwsze starty w królowej sportów motorowych zaliczył legendarny Michael Schumacher. W maju 2020 r. „Autosport” umieścił bolid Jordan 191 z 1991 r. opatrzony logiem napoju 7Up na drugiej pozycji na liście dziesięciu najlepiej wyglądających samochodów w historii Formuły 1.
Przez 15 lat startów w F1 zespól Jordana zapisał się w historii również solidnymi wynikami. W tym czasie ekipa odniosła cztery zwycięstwa, 19 razy stawała na podium i dwukrotnie zdobyła pole position. Sezon 1999 zakończyła na 3. miejscu w klasyfikacji konstruktorów — najwyższym w swojej historii. W barwach Jordana ścigali się m.in. mistrzowie świata Damon Hill i Rubens Barrichello, a także Eddie Irvine, Ralf Schumacher oraz Giancarlo Fisichella.
W 2005 r. Irlandczyk sprzedał zespół i zaczął pracować jako komentator dla BBC1, a później Channel 4. Siedem lat później został odznaczony Orderem Imperium Brytyjskiego.
***
George Foreman (10 stycznia 1949 r. — 21 marca 2025 r.)
George Foreman (Foto: Focus On Sport / Contributor / Getty Images)
Był jednym z najbardziej rozpoznawalnych postaci w świecie boksu. Dwukrotnie zostawał mistrzem świata w wadze ciężkiej, a na swoim koncie ma też złoty medal igrzysk olimpijskich.
Triumf podczas IO w Meksyku w 1968 r. sprawił, że Amerykanin obrał drogę ku zawodowemu boksowi. To okazało się doskonałą decyzję. Po olimpijskim finale z Jonasem Cepulisem swoją legendę budował jeszcze latami. W latach 1969-1972 wygrał wszystkie walki. Niedługo później, w 1973 r., zwyciężył w drugiej rundzie z mistrzem świata Joe Frazierem.
Foreman był dwukrotnym mistrzem świata. Po wspomnianym wcześniej wielkim triumfie z Frazierem i aż sześciu powaleniach rywala na deski musiał przełknąć gorzką pigułkę. W 1974 r. przegrał walkę o obronę tytułu z Muhammadem Alim. W Kinszasie stracił najcenniejszy pas, a pojedynek „Rumble in the Jungle” był jednym z najsłynniejszych w historii dyscypliny.
W 1977 r. zakończył karierę, ale wrócił na ring w 1994 r., by odzyskać tytuł mistrza świata w wieku 45 lat. Zwycięstwo z Michaelem Moorem dało mu status legendy. Ostatecznie zakończył bokserską karierę w 1997 r. z bilansem 76 wygranych i pięciu porażek. W międzyczasie nawrócił się i został pastorem w kościele Jezusa Chrystusa przy Loan Oak w Houston.
***
Leo Beenhakker (2 sierpnia 1942 r. — 10 kwietnia 2025 r.)
Leo Beenhakker (Foto: VI-Images / Contributor / Getty Images)
Doświadczony trener piłkarski odnoszący sukcesy na najwyższym poziomie. Z Ajaxem dwukrotnie zdobył mistrzostwo Holandii, z Feyenoordem — klubem, z którym był szczególnie związany — również sięgnął po tytuł, a z Realem Madryt trzykrotnie triumfował w LaLidze.
Prowadził także reprezentacje Holandii, Arabii Saudyjskiej, Trynidadu i Tobago (na mundialu 2006) oraz Polski, którą wprowadził na pierwsze w historii mistrzostwa Europy w 2008 r. Jego kariera zaczęła się skromnie — od amatorskiego SV Epe, przez SC Veendam i SC Cambuur, aż po pracę w takich zespołach jak Real Saragossa, Volendam, Grasshopper, Club América, Istanbulspor, Chivas Guadalajara czy Vitesse.
W Polsce Beenhakker zapisał się złotymi zgłoskami, mimo trudnych początków. Po nieudanym mundialu w 2006 r. i słabym starcie eliminacji do Euro 2008 (porażka 1:3 z Finlandią, remis 1:1 z Serbią), Holender odmienił Biało-Czerwonych. Historyczne zwycięstwo 2:1 z Portugalią na Stadionie Śląskim w Chorzowie, z Euzebiuszem Smolarkiem w roli bohatera, rozpoczęło marsz po awans. Polacy wygrali wtedy swoją grupę.
Na samym Euro 2008 zajęli ostatnie miejsce w grupie (1:1 z Austrią, porażki z Niemcami 2:0 i Chorwacją 1:0), ale pierwszy awans na turniej pozostanie niezapomniany. Późniejsze eliminacje do mundialu 2010 w RPA zakończyły się fiaskiem — po klęsce 0:3 ze Słowenią Beenhakker pożegnał się z posadą.
***
Jacek Gaworski (13 maja 1967 r. — 10 maja 2025 r.)
Jacek Gaworski (Foto: FOT MAREK BICZYK / newspix.pl)
Jako pełnosprawny szermierz zdobywał tytuły mistrza Polski, a gdy musiał usiąść na wózku inwalidzkim, nie porzucił swojej ukochanej dyscypliny sportu. Uprawiał ją w nowej dla niego odmianie. I na tym polu osiągnął sukcesy. Został ośmiokrotnym indywidualnym mistrzem Polski, wicemistrzem Europy, brązowym medalistą mistrzostw świata i srebrnym medalistą paraolimpiady w Rio de Janeiro w 2016 r.
Przez wiele lat toczył walkę z wyniszczającymi chorobami. Od 2004 r., gdy zdiagnozowano u niego stwardnienie rozsiane, jego życie stało się pasmem wyzwań. Choroba odebrała mu sprawność, wzrok i samodzielność, a kolejne diagnozy — nowotwór rdzenia w 2012 r. i czerniak w 2022 — tylko pogłębiały cierpienie. Ból, który towarzyszył mu codziennie, jego żona porównywała do „łamania kości bez znieczulenia”. Mimo to Gaworski nie tracił ducha walki, a jego największym wsparciem była rodzina.
Był ewenementem medycznym, jak mówili lekarze, którzy nigdy wcześniej nie spotkali pacjenta z tak rzadkim zestawem chorób. Jego dramatyczną historię poruszyliśmy w dużym artykule, który ukazał się 14 kwietnia 2024 r.
***
Diogo Jota (4 grudnia 1996 r. — 3 lipca 2025 r.)
Diogo Jota (Foto: Robbie Jay Barratt – AMA / Contributor / Getty Images)
Piłkarz angielskiego Liverpoolu i reprezentacji Portugalii. Zginął podczas wypadku na autostradzie A-52 w regionie Zamora, podróżując w kierunku portu Santander, skąd miał płynąć promem do Wielkiej Brytanii i zacząć przygotowania do nowego sezonu.
Służby ustaliły, że do wypadku doszło, gdyż podczas manewru wyprzedzania w aucie Joty, który jechał nim wraz z bratem Andre Silvą, również piłkarzem, pękła opona, przez co pojazd prowadzony przez zawodnika Liverpoolu wypadł z drogi. Samochód błyskawicznie stanął w ogniu i — według relacji świadków — został doszczętnie spalony. Sportowcy zginęli na miejscu, a ich ciała znaleziono spalone.
Służby policyjne ustaliły tożsamość zabitych na podstawie tablicy rejestracyjnej wozu oraz dokumentów, które nie zostały zniszczone przez ogień. Z kolei identyfikacja zwęglonych ciał Joty i jego brata możliwa była, jak przekazały hiszpańskie służby medyczne, na podstawie testów genetycznych.
Śmierć Joty, który kilka dni przed dramatycznym wypadkiem wziął ślub, poruszyła cały piłkarski świat. Wśród osób, które złożyły kondolencje jego żonie i trójce dzieci znalazł się m.in. kolega Portugalczyka z reprezentacji, Cristiano Ronaldo.
W pogrzebie Joty i Silvy uczestniczyli prezydent Portugalii Marcelo Rebelo de Sousa oraz premier Luís Montenegro, jak również m.in. trener Liverpoolu Arne Slot, kapitan Virgil van Dijk, Andrew Robertson, Alexis Mac Allister oraz byli zawodnicy klubu: Jordan Henderson i James Milner. Z Manchesteru City przybył Ruben Dias, a z Manchesteru United — Bruno Fernandes i Diogo Dalot.
Podczas wzruszającego pożegnania Van Dijk i Robertson nieśli kwiaty uformowane w kształt koszulek z numerami „20” i „30”, upamiętniających obu piłkarzy.
***
Felix Baumgartner (20 kwietnia 1969 r. — 17 lipca 2025 r.)
Felix Baumgartner (Foto: ZUMA/Newspix.pl / newspix.pl)
Austriak zapisał się w historii i zyskał międzynarodową sławę w 2012 r., gdy wzniósł się do stratosfery balonem wypełnionym helem i następnie wrócił na Ziemię. Był to pierwszy przypadek w historii, gdy człowiek przekroczył barierę dźwięku w swobodnym spadku. 14 października 2012 r. w ramach projektu Red Bull Stratos Baumgartner skoczył z wysokości 38 tys. 969 m nad Nowym Meksykiem, osiągając prędkość 1357,6 km na godz.
Baumgartner słynął zresztą z wykonywania niebezpiecznych akrobacji, takich jak skoki z wieżowców, mostów i innych wysokich obiektów, co uczyniło go ikoną sportów ekstremalnych. Jego kariera obejmowała także base jumping, paralotniarstwo i występy jako pilot kaskaderski helikopterów w pokazach The Flying Bulls. Był także członkiem austriackiego wojska, gdzie rozpoczął swoją przygodę ze skokami spadochronowymi.
Zginął w wypadku na paralotni, do którego doszło w Porto Sant’Elpidio nad Adriatykiem. Partnerka austriackiego sportowca umieściła w sieci film ze startem Baumgartnera przed jego ostatnim lotem.
***
Hulk Hogan (11 sierpnia 1953 r. — 24 lipca 2025 r.)
Hulk Hogan (Foto: The Washington Post / Contributor / GI / Getty Images)
Hogan, a właściwie Terry Gene Bollea, to jedna z najbardziej rozpoznawalnych postaci w historii profesjonalnego wrestlingu i popkultury lat 80. i 90. Sławę zdobył jako showman w federacji WWF (dziś WWE), który przekształcił wrestling w rodzinną rozrywkę sportową. Przed jego erą sport ten był skierowany do wąskiej grupy publiczności. Teatralność Hogana na scenie była magnesem dla dzieci i ich rodziców, co nadało temu sportowi nowy wymiar.
Hulk wyróżniający się charakterystycznym wyglądem, czyli długimi, niemal białymi włosami przewiązywanymi bandaną i opadającymi wąsami w kształcie podkowy, zbudował kult niepokonanego bohatera w żółto-czerwonych barwach, głoszącego wartości patriotyczne i rodzinne, a jego „Hulkamania” była fenomenem — tłumy dzieci i dorosłych nosiły jego koszulki, naśladowały gesty i cytowały slogany.
Stał się twarzą całej dyscypliny w czasach jej największej popularności i wyniósł wrestling do głównego nurtu mediów. Co ciekawe, był jedynym wrestlerem w historii, który pojawił się na okładce magazynu sportowego „Sports Illustrated”.
Poza ringiem próbował swoich sił w aktorstwie, a później także w reality show. Z wiekiem jego wizerunek uległ jednak poważnym rysom — był zamieszany w procesy sądowe, skandale medialne i kontrowersyjne wypowiedzi, które podważyły jego dawny status bohatera USA. W latach 90. wspominał o możliwości startu w wyborach prezydenckich, a w trakcie ostatniej kampanii jasno opowiedział się po stronie Donalda Trumpa.
***
Laura Dahlmeier (22 sierpnia 1993 r. — 28 lipca 2025 r.)
Laura Dahlmeier (Foto: Matthias Hangst / Staff / Getty Images)
Była dwukrotną złotą medalistką olimpijską z Pjongczangu. Ponadto, na tych samych igrzyskach, zdobyła również brąz. Niemka wielokrotnie świętowała także sukcesy w mistrzostwach świata — zarówno indywidualnie, jak i w drużynie, a w sezonie 2016/2017 wygrała Puchar Świata. Karierę zakończyła w maju 2019 r., w wieku zaledwie 25 lat.
Jej drugą miłością były góry. 31-latka była certyfikowanym przewodnikiem górskim i narciarskim oraz aktywnym członkiem górskiej służby ratowniczej. Uchodziła za doświadczoną alpinistkę, która na swoim koncie miała kilka niezwykle trudnych wejść, w tym m.in. na Mont Blanc.
Zginęła uderzona przez spadające odłamki skalne podczas wyprawy na Laila Peak (6069 m) w pakistańskim paśmie Karakorum. Rodzina i przyjaciele opłakiwali Niemkę w Garmisch-Partenkirchen, żegnając wybitną sportsmenkę bez tradycyjnego pogrzebu.
***
Jakub Pracharczyk (19 lipca 2005 r. — 25 sierpnia 2025 r.)
Jakub Pracharczyk (Foto: facebook / Materiały prasowe)
Polski młociarz. Wicemistrz Polski młodzieżowców z 2025 r. Wcześniej stawał także na podium krajowego czempionatu w kategorii wiekowej do lat 20 i do lat 18. Reprezentował Polskę m.in. na MŚ U-20, a kilka dni przed tragiczną śmiercią występował jeszcze w seniorskich mistrzostwach kraju.
Zginął w wypadku awionetki, do której doszło w Krzycku Wielkim w województwie wielkopolskim. Samolot po uderzeniu w ziemię stanął w płomieniach.
***
Ricky Hatton (6 października 1978 r. — 14 września 2025 r.)
Ricky Hatton (Foto: Ian Hodgson – PA Images / Contributor / Getty Images)
Zadebiutował jako pięściarz w wieku 11 lat i wspinał się po szczeblach kariery w zawodach amatorskich i krajowych, stając do walki z największymi bokserami, w tym Mannym Pacquiao i Floydem Mayweatherem Jr. Wygrał 45 z 48 zawodowych walk w ciągu 15-letniej kariery. W ringu był legendą. Zdobywał mistrzowskie pasy kilku organizacji zarówno w kategorii półśredniej, jak i lekkopółśredniej. Ponadto wielokrotnie sięgał po tytuły krajowe.
Jego ofensywny styl i charakter sprawiły, że zyskał rzesze fanów na całym świecie. „Hitman” miał w grudniu 2025 r. stoczyć pokazowy pojedynek — symboliczny powrót do ringu po latach.
W międzyczasie nie ukrywał, że zmagał się z poważnymi problemami — depresją, uzależnieniem od narkotyków i myślami samobójczymi. W przeszłości mówił otwarcie o próbach odebrania sobie życia i o trudnych relacjach rodzinnych, które z czasem udało mu się odbudować. Został znaleziony martwy w swoim domu w Hyde niedaleko Manchesteru.
***
Dorota Tlałka-Mogore (27 kwietnia 1963 r. — 26 września 2025 r.)
Dorota Tlałka-Mogore (Foto: PZN / Materiały prasowe)
Wybitna narciarka, która zapisała się w historii polskiego i francuskiego narciarstwa w latach 80. ubiegłego wieku. Czterokrotna mistrzyni Polski, brązowa medalistka mistrzostw Europy. Miała na swoim koncie także udział w dwóch igrzyskach olimpijskich w Sarajewie (1984) i Calgary (1988), gdzie zajęła znakomite 8. miejsce w slalomie specjalnym w barwach Francji.
Wraz z siostrą bliźniaczką Małgorzatą tworzyły duet, który jako pierwszy w historii wprowadził polskie narciarstwo alpejskie do światowej czołówki. Niemal 41 lat temu dzięki niej Polska po raz ostatni cieszyła się ze zwycięstwa w Pucharze Świata w narciarstwie alpejskim. 14 grudnia Dorota Tlałka wygrała zawody w Madonna di Campiglio. Łącznie pięć razy stawała na podium PŚ.
***
Artur Sękowski (26 czerwca 1985 r. — 12 października 2025 r.) 
Artur Sękowski (Foto: Artur Sękowski Rally Team / Materiały prasowe)
Kierowca rajdowy. Uczestnik Rajdowych Samochodowych Mistrzostw Polski. Zginął podczas Rajdu Nyskiego na odcinku specjalnym nr 6 Stary Las (powiat Nyski, gmina Głuchołazy) pomiędzy miejscowościami Polski Świętów a Sucha Kamienica. Prowadzony przez niego samochód wypadł z trasy na szóstym odcinku specjalnym i zapalił się.
W środowisku rajdowym był szanowanym i cenionym kierowcą, który był znany z widowiskowej jazdy i profesjonalizmu. W tym roku wspólnie z Maciejem Krzysikiem ścigał się w klasie pojazdów historycznych, reprezentując zespół Rally Team Nysa.
***
W minionych 12 miesiącach odeszli także m.in.:
Michał Dąbrowski (2 kwietnia 1986 r. — 13 listopada 2024 r.) — paraszermierz, dwukrotny medalista igrzysk paraolimpijskich w Paryżu 2024.
Neale Fraser (3 października 1933 r. — 2 grudnia 2024 r.) — australijski tenisista, mistrz Wimbledonu z 1960 r., kapitan reprezentacji w Pucharze Davisa.
Janusz Garlicki (11 listopada 1936 r. — 26 grudnia 2024 r.) — lekarz sportowy, pracował m.in. przy reprezentacjach Kazimierza Górskiego i Antoniego Piechniczka.
Rafał Skórski (5 października 1979 r. — 7 lutego 2025 r.) — trener bramkarzy, związany z Hutnikiem Kraków oraz młodzieżowymi reprezentacjami Polski.
Stefan Hula senior (12 września 1947 r. — 29 marca 2025 r.) — kombinator norweski, brązowy medalista mistrzostw świata 1974, olimpijczyk; ojciec skoczka Stefana Huli.
Mirosław Formela (31 października 1978 r. — 21 maja 2025 r.) — lekkoatleta, specjalista biegu na 1500 m, finalista halowych mistrzostw świata z 2004 r.
Maja Dębska (1983 r. — 4 czerwca 2025 r.) — triathlonistka, reprezentantka Polski; zginęła potrącona podczas treningu.
Bernard Lacombe (15 sierpnia 1952 r. — 17 czerwca 2025 r.) — francuski piłkarz, mistrz Europy z 1984 r., później działacz i architekt sukcesów Olympique Lyon.
Jorge Costa (14 października 1971 r. — 5 sierpnia 2025 r.) — portugalski obrońca, kapitan FC Porto za kadencji Jose Mourinho, następnie trener i dyrektor sportowy tego klubu.
Frank Mill (23 lipca 1958 r. — 5 sierpnia 2025 r.) — niemiecki napastnik, mistrz świata z 1990 r., zawodnik Borussii Moenchengladbach i Borussii Dortmund.
Paweł „Boryss” Borkowski (1976 r. — 19 sierpnia 2025 r.) — komentator i popularyzator wrestlingu w Polsce, współtwórca transmisji WWE i TNA.
Dejan Milovanović (21 stycznia 1984 r. — 16 września 2025 r.) — serbski piłkarz, reprezentant kraju, dwukrotny wicemistrz Europy U-21. Grał m.in. w RC Lens.
Billy Vigar (22 października 2003 r. — 25 września 2025 r.) — angielski piłkarz, były junior Arsenalu; zmarł po urazie głowy, jakiego nabawił się w trakcie meczu.
Roger Lukaku (6 czerwca 1967 r. — 28 września 2025 r.) — kongijski napastnik, reprezentant Zairu, ojciec Romelu i Jordana Lukaku.
Janusz Majewski (29 stycznia 1940 r. — 11 września 2025 r.) — szablista, wicemistrz świata z 1969 r., olimpijczyk z IO w Monachium 1972.
Janusz Koterwa (16 kwietnia 1958 r. — 10 października 2025 r.) — obrońca Zagłębia Sosnowiec. W barwach tego klubu rozegrał 238 meczów ligowych.
Anna Walczak (1971 r. — 15 października 2025 r.) — siatkarka, dwukrotna mistrzyni Polski, reprezentowała m.in. Augusto Kalisz.
Rafał Wójcik (18 września 1972 r. — 30 października 2025 r.) — jeden z najlepszych polskich biegaczy średnio oraz długodystansowych przełomu XX i XXI w.