Bogumiła Wander była damą polskiej telewizji. „To moje życie”

Zobacz także:

Jej sposób mówienia, gesty i ton głosu tworzyły aurę, której nikt nie potrafił podrobić. — Telewizja była moją pracą, moim domem i moim życiem — mówiła w jednym z ostatnich wywiadów. I trudno o bardziej trafne podsumowanie jej zawodowej drogi.

Dalszy ciąg artykułu pod materiałem wideo

Kiedy obchodziła urodziny Bogumiła Wander?

Jak długo pracowała Bogumiła Wander w Telewizji Polskiej?

Jaki był związek Bogumiły Wander z Krzysztofem Baranowskim?

Z jakiej choroby zmarła Bogumiła Wander?

Wander rozpoczęła pracę w Telewizji Polskiej w 1965 r. Miała zaledwie 22 lata, gdy po raz pierwszy pojawiła się na ekranie. W tamtych czasach telewizja dopiero się kształtowała, a rola spikerek była wyjątkowa — to one zapowiadały programy, towarzyszyły widzom między audycjami i nadawały antenie ton. Utalentowana kaliszanka szybko stała się jedną z najbardziej rozpoznawalnych postaci TVP, obok Edyty Wojtczak czy Krystyny Loski.

Jej nienaganna dykcja, spokojny uśmiech i subtelny sposób bycia przyciągały uwagę. Nie potrzebowała efektownych gestów ani przesadnej ekspresji — wystarczyła jej naturalna elegancja. — Miałam po prostu trochę inny zawód niż wszyscy, a w tamtych czasach osób pracujących w telewizji było bardzo mało — wspominała po latach.

Telewizja, która była domem

Przez ponad trzy dekady Bogumiła Wander była częścią Telewizji Polskiej. Pracowała przy najważniejszych wydarzeniach, prowadziła festiwale w Sopocie, Opolu i Kołobrzegu, zapowiadała koncerty, audycje kulturalne i programy publicystyczne. Z biegiem lat stała się kimś więcej niż spikerką — była ambasadorką stylu i klasy.

Z czasem, gdy telewizja zaczęła się zmieniać, a rola spikerek została zlikwidowana, przyjęła te zmiany z godnością. — Odeszłam na własne życzenie, może za szybko — tak mi się wydaje — mówiła z lekkim żalem, ale bez goryczy. Wiedziała, że świat idzie naprzód, choć trudno było pogodzić się z tym, że coś tak ważnego, jak jej telewizyjna codzienność odchodzi w przeszłość.

Widzowie pamiętają ją nie tylko z ekranu, ale też z życia publicznego — zawsze elegancką, spokojną, z delikatnym uśmiechem. Nigdy nie goniła za sensacją ani nie epatowała prywatnością. Była damą w klasycznym tego słowa znaczeniu.

W wywiadach podkreślała, że w życiu zawodowym najważniejsze są rzetelność i pokora.

W telewizji trzeba być sobą, ale też pamiętać, że to nie scena dla gwiazd, tylko przestrzeń dla widzów

— mówiła. To podejście czyniło z niej wzór dla młodszych dziennikarek i prezenterek.

„Jestem normalnym człowiekiem, żadną ikoną”

Choć zawodowo była perfekcjonistką, w życiu prywatnym również nie brakowało emocji. Jej związek z podróżnikiem i żeglarzem Krzysztofem Baranowskim był szeroko komentowany. Łączyło ich uczucie, które przetrwało mimo burz i odległości. Oboje należeli do świata mediów, ale każdy z nich zachował własną tożsamość.

W późniejszych latach Wander przyznawała, że największym szczęściem była dla niej bliskość ludzi — przyjaciół, współpracowników, rodziny. Tęskniła za telewizją, ale nigdy nie odcinała się od przeszłości. — Oglądam ją bez przerwy, na okrągło, jak tylko mogę. To moje życie przecież — podkreślała.

Legendarna spikerka na zawsze pozostanie jedną z tych postaci, które zdefiniowały złoty okres polskiej telewizji. — Jestem normalnym człowiekiem, żadną ikoną. Chodzę, żyję i całkiem nieźle się czuję. Miałam po prostu trochę inny zawód niż wszyscy, a w tamtych czasach osób pracujących w telewizji było bardzo mało. Ikona kojarzy mi się z ważnym obrazem, który wisi na ścianie lub który przechowywany jest w ukryciu, by nie uległ zniszczeniu — powiedziała Plejadzie w 2016 r. Zmarła po długich zmaganiach z chorobą Alzheimera 30 lipca 2024 r. Miała 80 lat.

Galeria zdjęć Z szacunku do widza 1/7

Ryszard Okoński / PAP

— Nie wymyślam sobie szczególnego zachowania się przed kamerą. Jestem po prostu sobą. Przez lata pracy zdobyłam wprawdzie pewną rutynę, ale to proces naturalny. Staram się być zadbana, a wynika to przede wszystkim z szacunku dla widza. Gdy idziemy do kogoś z wizytą, również dbamy o wygląd — mówiła Wander w wywiadzie dla tygodnika „Ekran” zimą 1985 r.

[Zdjęcie pochodzi z lipca 1968]

Listy od widzów 2/7

Maciej Belina Brzozowski / PAP

— Częściej piszą mężczyźni. Reagują bardziej na mój wygląd niż na moją pracę. Kobiety natomiast proszą o informację, jakie należy spełniać warunki, by być spikerką — tłumaczyła we wspomnianej rozmowie sprzed czterech dekad.

[Na fotografii z października 1986 r.]

„Pewne natręctwo mnie irytuje” 3/7

Ireneusz Sobieszczuk / PAP

Jak stwierdziła jeszcze Wander, wolała raczej być nierozpoznawalna w życiu prywatnym: „Lubię wtopić się w tłum. Pewne natręctwo mnie irytuje. […] Najbardziej nie lubię agresji, fałszu”.
[Zdjęcie pochodzi z 1990 r.]

„Widzowie oceniają przede wszystkim nasz wygląd” 4/7

Ireneusz Sobieszczuk / PAP

Ulubienica widzów, zwierzając się „Ekranowi”, przypomniała, że jej zawód jest specyficzny, w którym „każda gra przed kamerą jest wychwytywana, zabija wiarygodność”. Jej zdaniem ludzie parający się spikerką — przynajmniej za czasów Wander — „uchronili swoją naturalność”. Żaliła się jednak, że część widzów odbierała jej pracę powierzchownie. — Oceniają przede wszystkim nasz wygląd, podobnie jak modelek na wybiegu, mniej zwracają uwagę na informacje, które przekazujemy — wyznała.

[Fotografia z 1991 r.]

Zabawa, która stała się zawodem 5/7

Marek Szymanski / Forum / FORUM

W 1985 r. prezenterka zdradziła, że przed kamerą znalazła się przypadkiem. Jako studentka wzięła udział w konkursie z ciekawości i dla sprawdzenia się. — Wybrano mnie z dużego grona kandydatów i obdarzono zaufaniem — wspominała, dodając, że starała się go nie zawieść. — Poza tym, przyznaję, bawiło mnie to. W jakimś momencie jednak ta zabawa stała się moim zawodem — padło z ust Wander.

[Zdjęcie powstało w 1994 r.]

„To moje życie” 6/7

Ireneusz Sobieszczuk / PAP

Spikerka zakończyła pracę w Telewizji Polskiej w 2003 r. Wróciła na krótko w 2012 r. z okazji 60-lecia TVP. — Bardzo tęsknię za telewizją, oglądam bez przerwy, na okrągło, jak tylko mogę. To moje życie przecież, od młodych lat, przez wiele lat. Odeszłam na własne życzenie, może za szybko, tak mi się wydaje, bo mogłam przecież jeszcze dalej pracować — mówiła w 2018 w rozmowie z serwisem Newseria.

[Program „Kawa czy herbata?”, październik 2011 r.]

Bogumiła Wander o swoim życiu miłosnym 7/7

Radek Pietruszka / PAP

Po śmierci gwiazdy magazyn „Viva!” przypomniał historię jej pierwszego małżeństwa ze Zbigniewem Żołędowskim, cytując ją samą: „Bardzo szybko zmusił mnie do ślubu. Ale małżeństwo właściwie nie istniało. On widział, że tego uczucia w stosunku do niego nie ma. I wiedział też, że poznałam Krzysztofa [Baranowskiego]. Zaproponował mi, żebym mu się zwierzała, że nie zrobi mi krzywdy. I tak było”. Baranowski nie opuszczał jej na krok przez 30 lat, aż do jej śmierci.

„Prawdę mówiąc, dla Krzysia poświęciłam wszystkie swoje klejnoty, bo mąż mi je pozabierał, wydziedziczył mnie i mojego syna, którego wychowywał i podobno bardzo kochał. Nie walczyłam o podział majątku, bo chciałam mieć tylko święty spokój. Dawno temu podjęłam decyzję, że odchodzę od Juliusza, bo po prostu go nie kocham. A dla mnie uczucie jest ważniejsze od dóbr materialnych i willi na Saskiej Kępie” — przyznała kiedyś.

[Para na zdjęciu z Telekamer 2004]